Een bonte vlucht

[p. 32]

Dorpskerkje.

Het kerkje is zoo oud, zoo oud
de zwarte dennen ruischen zacht,
de blanke gouden hagenvacht
murmelt stil en vertrouwd,

naar 't wit-verweerde slanke schip.
En hoog, oud en geslagen, zeer,
buigt het vermolmde hoofde neer
de toren, berstend rib en rib.

De zonne guldt den gulden haan
en 't àl - met groen en grauw bestoven -
verbogen transen hoog naar boven
en 't deurtje aan de beenen aan.

[p. 33]

 

Het oude kerkje staat zoo stil,

 

zoo stil in 't gouden zonnelicht,

 

een man met weedoorkerfd gezicht

 

die ach zoo gaarne, sterven wil.