Een bonte vlucht

[p. 34]

Dood-dans.

De zwarte dennen wiegen zwart en zacht
rondom het huis donker en avondstil,
alleen een even gouden lichtgetril
beeft hoog uit raampke neer, op zwarte dennenwacht.

De bleeke vrouw ligt oud en mat en moe
de zachte wimpers op de moede oogen,
dorhanden wrongig in elkaar gebogen,
de blanke wade dekt haar teeder toe.

De kamer als een tempel, stil en wijd en hoog
is zacht met 't flauwe gouden licht beschenen,
alleen haar adem ruischt er nauw doorhenen
en zacht tikkert een klok die ergens, ver, bewoog.

[p. 35]

 

Daar buiten op de dennen danst de zwarte dood,

 

zij heeft een zwarte lange mantel aan,

 

een kroon van zwart ivoor op 't zwarte haar gedaan,

 

de armen aan haar lijf zijn zwart en dun en groot.

 

 

 

Zij danst en wiegt de heupen als een kind bij feest

 

en werpt haar zwarte schaduw door het venster binnen,

 

en danst dan weer met telkens herbeginnen

 

en wacht en luistert, luistert weer, bevreesd.

 

 

 

Dan plots, de zwarte mantel spreidt, lijk vogel doet

 

die heft zich in de lucht en wiekt naar ver,

 

de wijde zwarte armen wiekend deinen er,

 

en ruischloos scheert zij weg in wa rooddonker bloed.

 

 

 

De zwarte dennen wiegen zwart en zacht

 

rondom het huis donker en avondstil,

[p. 36]

 

alleen een even gouden lichtgetril

 

beeft hoog uit raampke neer, op zwarte, dennenwacht.

 

 

 

De bleeke vrouw ligt oud en dood'lijk moe

 

de zachte wimpers op de doode oogen,

 

de handen wrongig in elkaar gebogen,

 

de blanke wade dekt haar teeder toe.