Een bonte vlucht

[p. 30]

Hoe giert de wind!

Hoe giert de wind!

hoe giert de wind!

de boomen naar de aarde nijgen,

de struiken scheuren al haar twijgen

en schreien, klagen,

droef gezind.

De laatste roze in den tuin

schuivelt haar blaren langs het puin

en arm, de ample stengel staat

en legt zich om en sterven gaat.

De zwarte wereld is geboren

de zomer sterft en al haar koren

[p. 31]

 

zijn stom en ganschelijk verfluisterd;

 

'n stomme wereld angstig luistert,

 

 

 

hoe giert de wind,

 

hoe giert de wind.

 

De lucht gaat op de aarde zijgen,

 

alleen boven het stormenhijgen

 

krauwt ver, klaaglijk

 

en droef gezind

 

een kraai,

 

om wereld zwart en blind.