De onsterfelijke Pa Pinkelman

[p. 204]

23

Er rijst een meningsverschil onder de aanzittenden. Bezoek van den heer Eisenhower. Zienswijze van Pa Pinkelman op de Europese beschaving. Besluit.

Naarmate de maaltijd echter vorderde, werd de stemming gaandeweg meer gespannen. Het was tante Pollewop, die met de fijne intuïtie van een gastvrouw de eerste verschijnselen hiervan opmerkte. Zij zag de heer Mossadeq mokkend in bed zitten, terwijl de heer Churchill met zijn rug naar Stalin zwijgend een broodje at. Ook de heer Gortzak, die op zijn apart eilandje aan een apart tafeltje in een apart bordje soep roerde, werd door de heersende stemming van geprikkeldheid aangetast. Hij was altijd al tegen dit diner geweest, maar nu hees hij een klein rood vlaggetje en riep: ‘We gaan allemaal naar de bliksem!’ Pa Pinkelman deed wat hij kon om het dreigend handgemeen af te wenden, maar plotseling sprong de heer Eden dwars over de tafel op Visjinski af, terwijl Mossadeq niet alleen zijn kussen, maar zelfs een gehele peluw naar het hoofd van Stalin wierp. Dit was het sein voor een reusachtig gevecht, waarover op de naburige Wadden-eilanden nog jaren werd nagepraat. Vergeefs wierp tante

[p. 205]

Pollewop zich tussen de strijdenden, vruchteloos hield Pa Pinkelman een rede over internationale samenwerking, het gaf allemaal niets. En, eerlijk gezegd, vond Pa Pinkelman het ook wel prettig, dat er zulke kolossale dingen op zijn gedeelte van de Watrot-benelux gebeurden.

Het bericht, dat de Grote Mogendheden op het eiland Rottum waren slaags geraakt, verwekte in de Tweede Kamer grote beroering. Op voorstel van Prof. Gerretson werd de overeenkomst van de Nederlandse regering met Pa Pinkelman nog eens hardop door de bode voorgelezen. De bode las het drie keer voor, steeds luider, en de derde keer stond hij bepaald te schreeuwen. Maar hoe men ook luisterde, er stond niet in dat het Pa Pinkelman verboden was dinertjes te geven aan de heren Churchill, Stalin, Mossadeq en Gortzak, om de eenvoudige reden dat niemand aan die mogelijkheid gedacht had. In ge-

[p. 206]

wone omstandigheden zou de Kamer stellig het speciale regeltje gevonden hebben, waaruit bleek dat het toch niet mocht, maar nu Prof. Romme afwezig was vond men dit regeltje niet. Hierop werd de zaak aan de UNO overgelaten. De UNO kwam terstond in spoedvergadering bijeen. Ook zij las de overeenkomst met Pa Pinkelman hardop voor, maar kwam tot een geheel andere conclusie en wel deze: dat het er wel niet stond, maar dat het er gemakkelijk uit te halen was, als men het op een bepaalde manier las. Het was de afgevaardigde van Chili, die dit het eerst ontdekte. Deze hield de overeenkomst tegen het licht, ging op één been staan en kneep het linkeroog dicht. En jawel hoor, het stond er. Ook de andere afgevaardigden gingen dit toen doen, en waarachtig, het stond er zelfs zeer duidelijk. En op het laatst stond het er zo duidelijk, dat niemand begreep hoe het toch mogelijk was, dat men het niet eerder gezien had.

Besloten werd nu een slagkruiser naar Rottum te zenden, waaraan alle landen van de UNO zouden meebetalen. Amerika betaalde de kruiser, benevens het geschut, de bemanning en de verdere onkosten. De overige landen betaalden de rest. Nadat de heer Eisenhower een tournée door al deze landen gemaakt had om te kijken of ze dit inderdaad wel deden en nadat hij overal de belofte ontvangen had dat er werk van gemaakt zou worden, stak de kruiser na twee jaar in zee en kwam op het eiland Rottum aan.

Hier wachtte de heer Eisenhower een vredig schouwspel. Pa Pinkelman was bezig zijn tuinbonen te snoeien, terwijl tante Pollewop op een bankje toekeek en sprits nuttigde. Pa Pinkelman legde zijn schaar neer en kwam met uitgestoken hand op Eisen-

[p. 207]

hower toe.

‘Ike,’ sprak hij, ‘nog hartelijk gefeliciteerd met je benoeming.’ ‘Dank je,’ sprak de heer Eisenhower, ‘maar ik kom niet als president. Ik kom als generaal.’ ‘Precies,’ zei Pa Pinkelman, ‘zo zit het. Nu hartelijk gefeliciteerd dan daarmee’. ‘Jawel,’ hernam de heer Eisenhower, ‘maar dit is eigenlijk een strafexpeditie, zie je. Ben ik te laat? Sla ik een figuur?’ ‘En hoe,’ antwoordde Pa Pinkelman, ‘ga naar huis en denk er niet meer aan.’ ‘Accoord,’ zei de heer Eisenhower, ‘alleen één ding: hou geen dinertjes meer. Geloof me, het geeft allemaal last. En dan nog wat. Geef me je bolhoed. Ik hou Europa gemakkelijk onder de duim, alleen die bolhoed is een onbereken-

[p. 208]

bare factor. Laat mij hem voor je bewaren.’ Pa Pinkelman aarzelde.

‘Kom, zie het breed,’ sprak de heer Eisenhower, ‘'t is het enige, dat we nog niet hebben. De rest is allemaal binnen.’ ‘Je kunt naar de pomp lopen,’ zei Pa Pinkelman opeens, ‘ik hou m'n bolhoed op m'n kop, wat er ook gebeurt.’ De heer Eisenhower glimlachte en drukte hem de hand. Hij was zichtbaar opgemonterd. ‘Kijk eens,’ sprak hij, ‘daar komt natuurlijk heisa van in het Congres. Maar ik waardeer je standpunt. Er leeft nog wat in Europa, al is het 'n schijntje. Pinkelman, kerel, het ga je goed. En bedankt voor de sprits. Adieu.’

Pa Pinkelman beklom een duintop en staarde de kruiser nog lange tijd na. Hij begreep dat Europa een grote zandbak was geworden, waarin men wel mocht spelen, maar geen ruzie maken. En ook begreep hij dat het met zijn avonturen was afgelopen. Pa Pinkelman daalde naar beneden en ging naast tante Pollewop op het bankje zitten.

‘Een eigenaardig man,’ sprak hij dromerig. ‘Dat ben jij ook,’ zei tante Pollewop. ‘Maar hij heeft een pet op,’ hernam Pa Pinkelman, ‘en een pet betekent macht.’ ‘Jij hebt je bolhoed,’ zei tante Pollewop, ‘en dat betekent ook iets.’ ‘Wat?’ vroeg Pa Pinkelman. Tante Pollewop dacht na. ‘Dat weet ik niet,’ sprak zij eindelijk, ‘maar één ding is zeker: zij hebben 'm niet’. ‘Zo is het,’ besloot Pa Pinkelman, ‘en daar zullen we het op houden.’

En daar hielden ze het op en bleven er gezond bij. En hiermee legt de schrijver zijn pen neer en gaat languit op de grond liggen, overtuigd dat hij zijn best gedaan heeft en dat van niemand meer verlangd kan worden.