Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Siet de wijse fol. 489
MYn bitter tranen vloeyt als beken,
Ten hemel klimt mijn swaer ghesucht,
Van mijnen Godt heb ick ghevlucht,
Van sijnen wil gheweken:
Mijn hert, mijn hert ghemeurselt wordt,
Tot rouw u all' mijn crachten pordt.
Van Godt is't wesen my ghegheven,
't Verstandt, den wil, de liefdes cracht,
Om in sijn liefde dagh en nacht
Ghetrouwelijck te leven.
Soo schoon, soo schoon die is en soet,
Die ons is onghemeten goedt.
Die tot dit byster dal van tranen
Neer is ghedaelt om onsen noodt:
Om tot den hemel door sijn doodt
Den wegh voor ons te banen,
Tot spijs, tot spijs die hem ons jont
Met al te vremden liefdes vondt.
Dus moest ick hem alleen beminnen,
En naer sijn vriendtschap altijdt staen,
Maer ick heb hem te seer misdaen,
Verstoort met all' mijn sinnen.
Dit is, dit is my al te leet,
Tot allen boedt daer voor bereedt.
Waerom heb ick my soo vergheten?
Och oft dit te herdoen noch waer:
Gheen doodt soo schandigh oft soo swaer
| |
[pagina 501]
| |
En is van my gheweten,
Die ick, die ick, nu vol van rouw,
Daerom niet gherne lijden sou.
Maer nu het niet herdaen kan worden,
Dat soo onsalich is gheschiedt,
Soo sal tot droefheydt en verdriet
Gheheel mijn hert sich porden,
Dat ick, dat ick soo grooten Heer
Soo stout vervolghen heb soo seer.
'k Wil dusent dooden liever sterven,
Dan noch te breken sijn ghebodt,
Niet meer en wil ick zijn soo sot,
'k Wil allen schepsel derven,
Dat my, dat my heeft afgheleydt
Van die fonteyn der soeticheydt.
O goeden Godt, wilt my doorsteken
Met uwen scherpen liefdes schicht,
Brenght my mijn sonden in 't ghesicht,
Op dat van rouw magh breken
Mijn hert, mijn hert, om niet dat ghy
Dan maecken sult van smerten vry.
|
|