Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
[pagina 479]
| |
Op de wijse: Edel artisken koen.
DIe ick heb langh ghesocht,
Die heb ick nu ghevonden:
Mijn Lief heeft my ghebrocht
Ter plaets, daer t' allen stonden
Sijn aenschijn hy verthoont,
Vol vreucht, vol vrolijckheydt,
Daer hy de ziel bewoont
Met groote vryicheydt.
Hier is de ziel met hem:
Vereenicht sonder stooren,
Hier is 't dat hy sijn stem
In stillicheydt doet hooren:
Als hy gheheel 't verstandt
Met sijnen schijn verlicht,
En in 't ghemoedt den brandt
Der hoochster liefden sticht.
O aldersoetsten brandt!
Waer ick in u verslonden,
Verlicht in het verstandt,
Met 't hert vol liefdes wonden.
Tot Christum inghekeert,
Gheheel met hem ghemeyn,
Want hy aldus vereert
Een hert in liefde reyn.
| |
[pagina 480]
| |
O weerden dach, die my
Hier eerst heeft toe ghedreven,
Daer ick voortaen seer bly
In Christo mach gaen leven,
En soecken 't noodich Een,
Gheheel daer toe ghepordt,
Het beste deel alleen,
Dat noot ontnomen wordt.
Siet, hier de kelders zijn
Waer in de Bruydt wordt droncken,
Van Godt met reynen wijn
Seer heuchelijck beschoncken.
Als nu uyt 's hemels throon
Gheronnen comt in 't hert
Den suyver liefdes loon,
Die wegh nemt alle smert.
O lustelijck feest
Des Bruydts in dit beschouwen!
Die nu als heel ontgheest
Aldus hem tracht te houwen,
Hem, 'tonghemeten goedt,
Haer 't hert dat heeft doorwondt,
En nu ghenieten doet
Den kus sijns elen mondt.
Wat soeten lof sy dan
Hem singht, in hem verloren,
Haer zielens weerden man,
Uyt dusenden verkoren.
Als sy verwondert seer
Het aenschijn nu beschouwt
Van haren schoonsten Heer,
Aen hem die 't hert dan houwt.
Maer met wat groote vreucht
Wordt sy dan oock van binnen
Beantwoordt en verheucht
Met woordekens der minnen,
Als nu met groot jolijt
Den Bruygoms inspraeck haer,
| |
[pagina 481]
| |
Gheheel het hert verblijdt
Meer als de soeste snaer.
Die oock door een nieuw licht
Sijn groote wonderheden
Brenght haer dan in 't ghesicht:
Op dat sy hier beneden
Verwondert al te seer
Sijn schoonheydt eens beschouw,
Soo minnelijcken Heer
Met een nieuw liefde trouw.
Maer waerom wil ick dus
De liefdes vreuchden mellen?
Den lieffelijcken kus
Des Bruydegoms vertellen?
Die noot en heeft ontfaen
't Verborghen hemelsch-broodt,
En sal oock niet verstaen
Dees vreught, soo wonder groot.
Die dit dan wilt verstaen,
Die leer' eerst Christum minnen,
En vierich tot hem gaen
Door 't sterven van sijn sinnen.
Op dat hy dus eens smaeck
Dit Hemels-broodt soo soet,
En soo dan eerst gheraeck
Tot kenniss' van dit goedt.
Gheeft ons, o soetsten Heer,
Dit eens te ondervinden,
Op dat ons hert dus meer
Aen u sich magh verbinden,
En soo van smetten reyn,
Met u zy heel ghemeyn,
Tot dat naer dit verdriet.
't Berom' u hooch gheniet.
|
|