Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de selve wijse.
VErheught u all' met my die mint den Heer,
Die my sijn ghenaden thoont soo seer,
Die my in dit droevich dal
Nu doet vinden mijnen Al.
Waer is nu de winters bitter kouw?
Waer is nu de Noorde windt soo rouw?
Wech den herden haghel is,
Wegh is alle duysternis.
'k Hoor nu den Bemindens soet gheluyt:
Staet nu vlijtich op, en comt, mijn Bruydt,
l Comt naer strijdt tot soete rust,
Comt, versaeit nu uwen lust.
Nae de mate van mijn bitter smert
Troost hy boven maten nu mijn hert:
Noot en heeft mijn cruys verdient,
Al den troost die ick nu vindt.
Alle mijnen strijdt waer hooch gheloont,
Al en wert hy eeuwich niet ghecroont,
| |
[pagina 412]
| |
Want een vreucht heb ick ontfaen,
Die noot mensch en heeft verstaen.
Daer my in begheeft sin en ghemoedt,
Al te nauw voor desen overvloedt.
Maticht, Heer, den stroom te groot,
Die doet sincken mijnen boot.
'tAerde vat en kan niet wederstaen
Allen uwen troost, die haer comt aen,
Droncken gaen ick al den dach
In jolijt en soet ghelach.
O wat sal 't dan zijn in 't landt van vreucht,
Daer ghy met u wesen 't al verheucht;
Is 't dat ghy hier zijt soo soet
In den voorsmaeck van het Goedt.
Daerom dorst mijn hert naer u soo seer,
Soect u eeuwich wesen meer en meer,
Dat de liefde jaeght met pijn,
Om met u versaemt te zijn.
O wanneer sal breken eens den bandt,
Die my hout soo langh uyt 't vader-landt,
Dat mijn ziel omhelsen sal
U, mijn vreucht, u, mijnen Al?
|
|