Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen

Bedeylt indry deelen

[p. 266]

Van den Heilighen Carolus Borromeus, Bisschop van Milanen.

Op de wijse: Doux Iesvs mon Sauveur.

Een nieuw liedt, nae u plicht,
Hemelsche Muse dicht,
Looft Borromeum, looft met vreughden
Den spieghel van volmaeckte deughden,
Sijn wonderlijcke heylicheydt
Met soet ghesanck all'-om verbreydt.

EEn nieuw liet, nae u plicht,

Hemelsche Muse dicht,

Looft Borromeum, looft met vreughden

Den spieghel van volmaeckter deughden;

[p. 267]

 

Sijn wonderlijcke heylicheydt

 

Met soet ghesanck all'-om verbreydt.

 

 

 

Die de Maeght, noch een kindt,

 

Vierichlijck heeft bemint,

 

Als d'ander vreught in spelen namen

 

Gingh hy hem met de Maeght versamen:

 

Daer toe haer kercken hy besocht,

 

Soo vroegh haer liefde in hem vrocht.

 

 

 

Waer hy in staech toe nam,

 

Alle goedt door bequam,

 

Waer toe met woorden hy en wercken

 

Porden de sijn, voor alle kercken

 

Is door sijn mildtheydt oock ghestelt

 

Sijn Wel-beminde in haer beldt.

 

 

 

Hoe ghetrouw in de pest

 

Is hy sijn kudd' gheweest,

 

Die met perijckel hy van 't leven

 

Heeft hun Sacramenten ghegheven,

 

Sijn schapen onbevreest besoght,

 

In hunnen noodt sijn bedd' vercocht.

 

 

 

Maer de pest van de stadt

 

Is ghekeert, doen hy trat

 

Processie-wijs met bloote voeten

 

Met sijn volck, om daer voor te boeten.

 

'Nen strop droegh hy, een Cruys daer voor,

 

En Godt sijn bidden gaf ghehoor.

 

 

 

Hoe heeft hy oock ghetracht,

 

Ghearbeydt dach en nacht

 

Om sijn ghemeynte te herstichten,

 

En met Godts woordt self te verlichten:

 

Hun Herders hy, met sijn vermaen

 

En leven, nae de deught de staen.

 

 

 

Veel heeft hy oock ghedaen

 

Om de Kercke voor te staen,

 

Waerom op hem oock is gheschoten,

 

Maer sonder quetsen neer ghevloten

 

Is van sijn vel 't ghevloghen loot,

 

Noot hy om Godt ontsagh de doodt.

 

 

[p. 268]

 

Strengh gheweest boven maet

 

In Cardinaelsen staet

 

In eten, slapen is sijn leven,

 

Tot lijf-castijdingh seer begheven.

 

Groot was oock sijn ootmoedicheydt,

 

Daer hy sijn kudd' me heeft beleyt.

 

 

 

O vrindt Godts, hem soo weert,

 

Voor ons de sorgh aenveert,

 

Staet ons doch by met u ghebeden,

 

Aen alle kanten seer bestreden,

 

Op dat wy by u, onvermant,

 

Gheraecken in ons Vader-landt.