Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen

Bedeylt indry deelen

Van den Heilighen Andreas Corsinus Carmelit Bischop van Fesula.

Op de wijse: Ma maistresse veut apprendre.

Looft Corsinum, die ghegheven
Godt en sijn reyn Moeder is
Van sijn Ouders, goet van leven,

[p. 264]

 

 

Oock voor sijn' ontfankenis.

 

In die loffelijcke daedt

 

Spieghels vanden echten staet.

 

 

 

LOoft Corsinum, die ghegheven

 

Godt, en sijn reyn Moeder is

 

Van sijn ouders (goedt van leven)

 

Oock voor sijn' ontfanckenis.

 

In die loffelijcke daedt

 

Spieghels van den echten staet.

 

 

 

Doch sijn moeder sagh voor 't baren

 

In den slaep 'nen wolf uyt haer

 

Spruyten, die sy sagh vervaren

 

In een lam voor den autaer.

 

Dat sy naerderhandt onthiel,

 

Tot dat dit in 't kindt gheviel.

 

 

 

Dat ghecomen tot sijn jaren

 

Heeft stracks sijnen boosen aerdt

 

Met veel quaets begost te varen,

 

Waer de moeder van vervaert,

 

Claghende van groot verdriet,

 

Broght den droom uyt, haer gheschiet.

 

 

 

Waer Andreas van verslaghen,

 

En gheraeckt in sijn ghemoedt,

 

Om sich anders te gaen draghen,

 

Tot de Maeght ghingh' op den voet,

 

Storte sijn ghebedt tot haer

 

Knielende voor den autaer.

 

 

 

Siet de Maghets groot vermoghen,

[p. 265]

 

Sijn misdaet wert hem seer leet,

 

En heeft stracks het heylich kleet

 

In Carmelo aenghetoghen.

 

Waer hy heylich heeft gheleeft,

 

Uytghemunt in deughden heeft.

 

 

 

Dus de Moeder oock des Heeren

 

Met veel gheesten comen is

 

Hem met haers ghesicht vereeren,

 

Doen hy songh sijn eerste Mis,

 

Noemende met soete stem

 

Haren vveertsten dienaer hem.

 

 

 

Tot een Bisdom hy vercoren

 

Heeft den myter niet verbeyt,

 

In een clooster hem verloren

 

Heeft hy door sijn nedricheyt.

 

Doch een kindt heeft hem ontdeckt,

 

Van den Heer daer toe verweckt.

 

 

 

Tot den Bischops stoel verheven

 

Heeft hy met een meerder deught

 

Meer verciert sijn heylich leven,

 

Hemel ende aerd' verheught:

 

't Twistich volck tot vre bekeert,

 

Met mirakelen verheert.

 

 

 

O Andrea, die daer boven

 

Nu gheniet den hoochsten vre,

 

Jont hem ons oock, om te loven

 

Godt met u, jont door u be,

 

Al te crachtich by den Heer,

 

Die u doet soo groote eer.