Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
[pagina 146]
| |
Eerste deel. Lusthof des Heeren, slot van alle deughden,
Moeder des levens, oorspronck onser vreughden,
Die uyt den hooghsten trockt het Woordt des Heeren,
Wie sal u eeren?
LUsthof des Heeren, slot van alle deuchden,
Moeder des levens, oorspronck onser vreughden,
Die uyt den hooghsten troct het Woordt des Heeren,
Wie sal u eeren?
Wie sal u eeren, wie sal nae verdienste
U, Maria, prijsen, oft de minste
Deucht uwer deuchden? helpt my doch van boven
U grootheyt loven.
Comt my onsteken, Maeght seer uytvercoren,
Dat ick u liefde, met u oock gheboren,
Prijs' en vercondigh, en in alle landen
U vier doen branden.
| |
[pagina 147]
| |
Diep in u ziele stont gheprint Godts wesen,
U eenich goedt, uyt dusenden ghelesen,
Sijn schoonheydts stralen u alleen verheuchden
Met dusent vreuchden.
Dit was den voorworp, u altijdt in d' ooghen,
Die all' u crachten ded' u tot hem pooghen,
Allen u toesprack, allen u verkeeren
Was 'tWoordt des Heeren.
O hooghen wandel in des' leeghe dalen!
O hemelsch leven buyten 'shemels palen!
O sterr' der sterren! maer niet sonder reden
Ghestelt beneden.
Maer wie en sal niet gansch in liefde blaecken,
Die in 't beschouwen comt u hert ghenaken?
O rijck der liefden! o ghestockten oven!
Wie sal u loven?
Wie sal beschrijven 't groot vier uwer minnen?
Dat allen uytsprack, alle 's menschen sinnen
d' Enghelen wijsheydt gaet oock verr' te boven,
Wie sal u loven?
Als eenen voghel, inden strick ghevanghen,
Op tracht te vlieghen, en blijft droevich hanghen,
Dus aen dit lichaem hongh' u ziel ghebonden,
In liefdes wonden.
All' uwe daghen ginght ghy droevich henen,
Om den Beminden suchten ende stenen,
Als een ghescheyden tortelduyf gaet quelen,
Met groot vervelen.
Dus ginght ghy treuren, uytgheteirt van minnen,
Op Godt bevestight staende dus u sinnen,
Dat oock van 't lichaem heeft u ziel ghescheyden.
Sijn langh verbeyden.
U wonder suchten altijdt meer en meere,
Als eenen wieroock, clommen tot den Heere,
Die 'tallen stonden riept met bitter claghen
Tot u behaghen.
|
|