Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de vvijse: Plaude latabunda tellus. O reyn Maeght van Godt vercoren,
Leeft nu vrolijck in wellust,
Want van u Godt is geboren,
Die nu aen u borsten rust:
Siet sijn wanghen
| |
[pagina 55]
| |
 nae u hanghen,
Die ghy nu soo dickmaels kust,
Siet sijn wanghen
nae u hanghen,
Die ghy nu soo dickmaels kust.
O Reyn Maeght, van Godt vercoren,
Leeft nu vrolijck in wellust,
Want van u Godt is gheboren,
Die nu aen u borsten rust:
Siet sijn wanghen
Nae u hanghen,
Die ghy nu soo dickmaels kust,
Bly zijt Joseph, wel verheven
Tot een Bruydt soo hoogh van staet,
Die ghebaert ons hebt het leven,
Den versoener van 't misdaet,
Gaet nu singhen,
Laet nu springhen
'Thert verblijt soo boven maet.
En ghy edel 'shemels gheesten,
Die u in ons goedt verheucht,
Met u broeders comt ter feesten,
In den Heer met ons vervreucht,
Gaet hem loven,
Die van boven
Comt ons leeren alle deught.
Maect jolijt die light ghevanghen
In des hellen voorgheburcht,
Siet nu hier, naer langh verlanghen,
| |
[pagina 56]
| |
De ghewenschte maeghde-vrucht,
Die de deuren
Op sal scheuren,
Brenghen u tot Godts ghenucht.
Vader Adam gaet nu jaghen
Alle druck uyt u ghemoedt,
Want de sonde, die soo claghen
Over u de wereldt doet,
Gaet verdwijnen
Met haer pijnen,
By is ons nu 't hoochste goedt.
Droeve Eva, aller moeder
U beweende ooghen vaeght :
Want nu ons 'nen weertsten broeder
Heeft ghebaert een Moeder maeght,
Die ons kermen
Comt ontfermen,
Die soo vroegh ons qualen draeght.
Zijt verblijt die stinckt van sonden,
Want den medecijn is hier,
Die ghenesen sal u wonden,
U verlossen van 't helsch vier,
U verblijden
Door sijn lijden,
U den hemel coopen dier.
En ghy, die zijt rijck van deughden,
Maect te samen groot jolijt,
Nu ghenaecken 's Heeren vreughden,
Soo verwacht nu langhen tijdt,
Die u croonen,
U sal loonen
Al dat gh' om sijn liefde lijdt.
Lof zy u, o Heer der heeren,
Nu gheworden 't minste kindt,
Die in vreught druck comt verkeeren,
Op den mensch soo seer ghesint,
Alle herten
In hun smerten
Nu tot trooster altijdt dient.
|
|