Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de vvijse: Van Pastorelle. Wat vreught, wat blijschap, wat jolijt
| |
[pagina 38]
| |
 Heeft ons al desen nacht ver-blijt,
O nacht, die boven alle dagh
Met reden sich verheffen magh.
WAt vreucht wat blijschap; wat jolijt
Heeft ons alle desen nacht verblijt,
O nacht, die boven alle dagh
Met reden sich verheffen magh.
Wat gulde eeuw is ons begost,
Daer in de mensch sal zijn verlost,
Verlost door 't alderschoonste kindt,
Dat ons verlossingh nu beghint.
Wie had ghedocht dat sonder pracht
De comst, soo langhen tijdt verwacht,
De comst des mensch gheworden Al,
Gheschieden soud' oock in 'nen stal?
Dat sijnen throon een kribb' sou sijn?
Soo vroegh beghinnen sou sijn pijn?
Soo haest zijn teere lekens sou
Soo nijpen d' ongheproefde kouw?
Wie had ghedocht dat d' eerste maer
Sou' comen tot een herd'en schaer?
Als sy hiel over 'tvee de wacht
In 't midden van den droeven nacht.
De maer van 't nieuw gheboren Lam,
Dat langh verloren schapen quam
Met liefde soecken, al te groot,
Die dat oock brenghen sou ter doodt.
Wie had ghedocht dat uyt Godts woon
'Nen Enghel dalen sou soo schoon,
| |
[pagina 39]
| |
Om ons te vinden onverwacht,
Ons, die de werelt soo veracht.
Hoe heeft sijn bodtschap ons verheucht,
De bodtschap van soo groote vreucht,
Hoe soet Godt glorie songh te gaer
Met hem die groote Engh'len schaer.
Hoe wonder was 't en nieuw te seer
Te sien soo onghemeten Heer,
Die sich tot hemel, aerd verbreyt,
Nu een kleyn kindt op 't hoy gheleyt.
Wat een vermaeck gaf ons dat kindt,
Dat kindt, op ons soo seer ghesint,
Dat kindt, dat met soo soeten lach,
Met sulcken ooghskens op ons sagh.
Dat kindt, dat sijnen nieuwen dorst
Versloegh aen een reyn maeghden-borst,
Wat vreught was 't ons te sien de Maeght,
Die aen haer hert den Schepper draeght.
Hoe seeghbaer stont daer Joseph by,
Met sijn Bemindens vrucht te bly,
Die hem Godts Gheest ghewonnen had,
Een vrucht, die hy met haer aenbad.
Den os te loeien scheen van vreucht,
Den esel me te zijn verheucht;
Het heel gheselschap van dit kindt
Tot alle blijschap heeft ghedient.
Laet ons dan singhen dit bly liedt;
'Teynd' is nu hier van ons verdriet,
Godt is gheboren in 'nen stal,
Sijn bloedt sal ons verlossen al.
|
|