Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de wijse: Adieu nymphe du bois. Seght ons, o Godts gesant,
Die uyt u eewigh landt
Ghenadigh zijt ghesonden
Tot d'alderschoonste Maeght,
Die Godt soo heeft behaeght,
| |
[pagina 11]
| |
 'T hert hem soo konnen wonden.
SEght ons, o Godts ghesant,
Die uyt u eeuwigh landt
Ghenadigh zijt ghesonden
Tot d'alderschoonste Maeght,
Die Godt soo heeft beghaeght,
'Thert hem soo konnen wonden.
Seght wat u claer ghesicht
Ghesien door 'themelsch licht
Heeft in die Coninghinne,
De oorsaecke onser vreucht,
Den spieghel aller deught,
Het rijck van reyne minne.
Stelt ons haer eens ten thoon,
Te groeten haer ghewoon,
Om dus eens te beghinnen
In nieuwen liefdes brandt
Te groeten uyt ons landt
Mariam met nieuw sinnen.
Den Enghel.
Ick sagh Godts hooghsten throon,
Door gratie al te schoon,
Die ick daer sagh in stralen,
De gratie, die soo seer
De schoonheydt van den Heer
Doet op de zielen dalen.
Waer in ick sagh de Maeght,
Daer ghy my soo nae vraeght,
Den Hemel overtreffen,
Den glans van hooghste deught
Sagh ick, te seer verheught,
Haer boven al verheffen.
Ick sagh den grooten Godt,
Die tot sijn eeuwich lot
| |
[pagina 12]
| |
De Maeght had opghenomen,
In d' onbevleckte ziel,
Die my te seer beviel,
Met groot jolijt ghecomen.
'K sagh hem met liefdes bandt,
In hooghster minnen brandt,
Aen haer soo vast ghebonden:
'K sagh daer sijn vreught soo groot,
Dat hy ghelijcke noot
In schepsel had ghevonden.
Ghedenct dan dit ghesicht,
Wilt ghy in een nieuw licht
Uws sielens stem versoeten,
Met nieuwe liefd' en vreucht,
In haer met my verheught,
Mariam jonstich groeten.
Op dat aldus den Heer,
Om die nieuw liefd' en eer,
Bethoont aen sijn reyn Moeder,
Door haer ghebedt u zy
Te milder t' alle ty,
'Nen helper, 'nen behoeder.
De Minnaer.
Maer seght ons, edel gheest,
'Tghen' ons belanght het meest,
Wat dat ghy saeght gheschieden,
Doen u de Maeght voldaen,
Godts will' toe had ghestaen,
Comt ons dit doch bedieden.
Den Enghel.
Stracks dalen sach ick daer
Des Heeren Gheest op haer,
Godts cracht de Maeght omschijnen,
Ick sagh wel met ghenucht
In een nieuw weerde vrucht
Haer suyver bloedt verdwijnen.
'Ksagh Godt daer scheppen van
Een kindt, dat was 'nen man.
| |
[pagina 13]
| |
Vol aller wijsheydts schatten:
Het wesen van den knecht
Wert aen Godts Soon ghehecht,
Wie sal dit oot bevatten?
Verwondert ick doen sagh
Kleyn als een bie dat lagh
In haer Godt onghemeten,
Die ick met alle eer,
Als onser aller Heer,
In 't hooghste sagh gheseten.
Den Minnaer.
Nu seght my voor het lest
Ghestelt hoe is gheweest
De Maeght in des' ghenaden?
Wat licht was in 't verstandt?
Wat vreucht? wat liefdes brandt,
In alle des' weldaden?
Den Enghel.
De Maeght die saght all' aen,
Want Godt haer dat verstaen
De met de claerste stralen,
Die hy ten selven tijdt
Op haer, met groot jolijt,
Liet overvloedigh dalen.
Waer door s' aenschoude claer
'Tghen' dat Godt vrocht in haer,
Hoe sy nu wert Godts Moeder,
Hoe, nae het out ghewensch,
Godt wert in haer nu mensch,
Wert uwer aller broeder.
Ick sagh van 't hooghste goedt
'Nen onghemeten vloedt
Op haer reyn ziel gheronnen,
O ziel van liefdes brandt,
Ghestoct aen alle kant
Gheheel nu overwonnen!
Den eyghen niet sagh sy,
En over d' ander zy
| |
[pagina 14]
| |
De Majesteyt des Heeren,
Verwondert al te seer
Dat met die hoochste eer
Just haer Godt quam vereeren.
'Ksagh haer doen heel ontgheest,
En van soo wonder feest
In 'shemels welden swemmen.
Dus loeft in haer met my,
Vuyt liefdes jonst te bly,
Godt mensch met helle stemmen.
Den Minnaer.
Lof zy u, maghtich Godt,
Die tot dat hoochste lot,
Mariam hebt verheven,
Door haer my jonstich zijt,
Dat ick in u verblijt,
Haer dien gheheel mijn leven.
|
|