Haags duet

Maandag 9 maart

Wij hebben hier een televisietoestel dat maar één ding kan doen en dat is videobanden laten zien. Wij komen hier dan ook altijd

[p. 21]

met een tas vol banden. Gisteren hebben wij gekeken naar een Italiaanse reconstructie van de moord op Pier Paolo Pasolini en de gerechtelijke nasleep daarvan. Interessant en goed gemaakt. Ogenschijnlijk is Pasoloni vermoord door een prostitué die hem wilde beroven. De suggestie van de film is dat andere krachten - van rechts? - daarachter zaten. Onduidelijk. Er gebeurt veel in Italië dat het zonlicht slecht verdraagt. In Frankrijk en België natuurlijk ook.

Vervolgens hebben we naar een buitengewoon slechte film gekeken, alleen omdat Femke daarin speelde. De ratelrat uit ongeveer 1980. Met Rijk de Gooier en Peter Faber als Grijpstra en De Gier. Femke als de vrouw van de corrupte (want aan drugs verslaafde) en vermoorde politieman. Er werd goed in gespeeld, maar het scenario was totaal ongeloofwaardig. Daar is lang niet hard genoeg aan gewerkt. Gelukkig zijn de nieuwste Nederlandse films veel beter, zoals Karakter van Mike van Diem.

Het dubbelinterview Van Mierlo/Pronk in Internationale Samenwerking. Beiden zeggen zaken waarmee ik het eens ben. Pronk is tegen de Nederlandse wapenindustrie. Van Mierlo: ‘De manoeuvreerbaarheid van een Nederlands bewindsman in het buitenland is niet zo groot.’ Pronk: ‘De defensie-uitgaven moeten niet omlaag.’ Van Mierlo: ‘De verantwoordelijkheid voor het hele buitenlandse beleid moet in één hand liggen.’ Dat laatste betekent een staatssecretariaat voor Ontwikkelingssamenwerking. Het is een logisch gevolg van de herijkingsoperatie, waarop Van Mierlo zo trots zegt te zijn. Ondertussen had Pronk wel gelijk met zijn kritiek op Soeharto en diens kliek, waar Van Mierlo zo boos om werd. Maar wij moeten af van deze zotte discussie en dit slepende conflict, die een demoraliserende werking op dat departement hebben. Gelukkig schijnen Kok en Borst nu ook te vinden dat er één kapitein op dat schip moet zijn.

Het is mooi weer geworden. Wij lopen de geijkte wandeling: van het erf rechtsaf de heuvel op, dan naar links over de heuvelrug

[p. 22]

naar beneden, naar de rivier en dan door het dorp terug. We doen er 45 minuten over.

Op zaterdag 28 februari, een paar dagen voor de verkiezingen dus, had in Alkmaar een door de vvd georganiseerde bijeenkomst over het Grote-Steden-Beleid plaats. Daar was ook iemand uit de wijk naast de Groningse Oosterparkbuurt. Ik heb hem gevraagd of hij vond dat de Oosterparkbuurt gewetensvol door de televisie was geportretteerd. Was het daar werkelijk zo beroerd als nova het deed voorkomen of waren de mensen er toch minder ongelukkig dan de argeloze televisiekijker zou denken? De man ging door het plafond van woede over de wijze waarop de televisieverslaggeving de Oosterparkbuurt had doen voorkomen. Dat strookt met mijn ervaring. De media verslaan de macht, ruzie en slecht nieuws. Volkskrant-verslaggever Van den Eerenbeemt noteerde uit de mond van buurtwerkster Annie Tak: ‘Ik ben moe en misselijk van de pers.’

Commentary is een ander maandblad waarop ik geabonneerd ben, maar waaraan ik zelden toekom. In het januari 1998-nummer staat een artikel van Alain Besançon over een thema dat mij altijd heeft beziggehouden. Waarom houden zo velen zich, en terecht, nog steeds bezig met het nationaal-socialisme en de moord op de joden en lijkt het communisme bijna vergeten? Besançon:

In the same year that the French-Romanian writer E.M. Cioran was revealed to have had a prewar past tainted with Nazi associations and was unanimously condemned for it, the works of the surrealist Louis Aragon were published in a Pleïade edition to a no less unanimous concert of praise; no one mentioned Aragon's record as a Stalinist, other than to excuse it.

Besançon geeft zes verklaringen voor deze grove onrechtvaardigheid. Mijn Onverwerkt verleden is bedoeld om de Verharmlosung van het communisme een klein beetje tegen te gaan. Het hoofdartikel van NRC Handelsblad waarin het werd gerecen-

[p. 23]

seerd, was niet zozeer kritisch als wel totaal onbegrijpelijk. Maar ja, dat is dan ook de krant van de nuance.