Haags duet

Zondag 8 maart

Het regent nog steeds. We sluiten ons op in ons huis en luisteren naar de eindeloze (vier cd's) en eindeloos mooie opera Giulio Cesare van Händel. De eerste keer dat wij ernaar luisterden,

[p. 20]

werd hij door een muziekzender uitgezonden. Wij vielen er middenin en wisten niet wie de componist was. Een bevriende musicoloog heeft het nageplozen en wist te melden dat de opera van Händel was. In een muziekprogramma heb ikzelf later de aria van Achilla, Tu sei il cor, laten horen. Interessant is dat Julius Caesar, de hoofdpersoon, door een alt (ook wel door een countertenor) wordt gezongen. Dat zouden wij nu nooit doen.

In Hollands Maandblad (1994-4) lees ik weer zo'n aardig verhaal van Jan Pen over zijn ‘Bazen en baasjes’. Met sympathie en warmte geschreven. Hij somt de verschillende soorten ministers op: ‘Het is soms een gast die gauw weggaat, soms een patiënt die moet worden ontzien, soms een onberaden indringer die moet worden tegengehouden, soms een slome duikelaar die moet worden opgejuind.’ Ik ben slechts veertien maanden minister van Defensie geweest, dus ik vermoed dat ik in de eerste categorie val. Maar misschien ook in de laatste, want zo'n loodgieterstas met stukken heb ik nog nooit mee naar huis genomen. Ik heb nooit bewondering voor hard werken gehad, alleen voor resultaten.

Uit de stapel paginagrote krantenartikelen die ik altijd hier mee naar toe neem, pluk ik ‘De gemeente is er voor haar inwoners’ van prof. Wim Derksen (NRC Handelsblad, 28-1-1998). Daarin lees ik de volgende voorspelling van de uitslag van de gemeenteraadsverkiezing: ‘Een zeer lage opkomst, een grote nederlaag voor gevestigde partijen en een schrikbarende toename van Centrumdemocraten. (Het is niet denkbeeldig dat de Centrumdemocraten in sommige deelraden de grootste partij worden.)’ In der Hand der Professoren, Vaterland, bist du verloren.

We gaan eten in het restaurant bij het meer. Een dozijn slakken en daarna eendenborst. Met een fles Saint Emilion.