Van 't noorden naar 't zuiden. Schetsen en indrukken van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Deel 2

[p. 276]

Langs de Golf van Mexico.

Toen ik u mijn gewaarwordingen in het ‘verboden land’ beschreef, was ik een dag en nacht onderweg, en nu, terwijl ik vier-en-twintig uur langer, zonder te rusten, heb doorgespoord, wil ik pogen iets mede te deelen van de eerste dagreis.

Over den Mobile en Texas-spoorweg, die door de staten Louisiana, Mississippi en Alabama langs de golf loopt, verliet ik New-Orleans 's morgens vroeg. De schoone ‘koningin van het Zuiden’ werd beschenen door de eerste zonnestralen, toen we uit een loods aan de Mississippi, welke als station dienst doet, in den wagen stapten, waar gebedenboeken en bijbels in ijzeren mandjes aan den wand, ons er aan herinnerden dat wij over een zuidelijken spoorweg gingen reizen en dat het leven onzeker is. Er waren geen salonwagens of slaapwagens in den trein en in den algemeenen wagen moesten wij, die drie à vier dagen en nachten te sporen hadden, ons het dus maar zoo gemakkelijk mogelijk maken. Ik vermeesterde een plaats aan een raam, aan de zijde van de golf, en keek uit, tot ik plotseling werd opgeschrikt doordien iemand aan mijn hoed morrelde. Het was een beleefde conducteur, die een oranje-papiertje in den rand van mijn hoed stak, om altijd te kunnen zien dat hij mijn biljet reeds had gemerkt en mij niet meer behoefde te plagen.

‘Just a little memorandum-cheque not to annoy you any more!’ zeide hij, en ik maakte van deze beleefde daad onmiddellijk

[p. 277]

aanteekening in mijn zakboek. Hij spelde het oranje-biljetje bij vrouwen op den mantel en stak het den mannen op den hoed en ik vond deze practische handelwijze de aandacht waardig van al te ijverige spoorwegdirecties in andere landen, die soms meer dan eens in de 24 uren een reiziger dwingen in alle zakken te zoeken naar zijn biljet, om te bewijzen dat hij in de laatste vier minuten niet gefraudeerd heeft en niet onopgemerkt door een openstaand raam het rijtuig is binnengeslopen.

Het was een allermerkwaardigste tocht, dien ik als een echte oranjeklant, met de geliefde kleur prijkend op mijn hoed, langs de donkerblauwe wateren van de heerlijke golf maakte.

Een schilderachtiger, romantischer, ja avontuurlijker reis is per spoorweg niet denkbaar. De trein gaat zeer langzaam, want de toestand-der staven van het enkel spoor is zoodanig, dat ik volstrekt niet begrijp wat de locomotief verkiezen deed om er op te blijven en er niet liever langs te gaan. Op en neer gaan de rails met kronkels en bochels; hier zijn ze glad en zonder richel en effen als moesten ze voor sullebaantje dienen; dan gaan ze plotseling weer een katterug nabootsen. Ik vroeg den beleefden conducteur of ik op het kleine balkon achter op den wagen mocht staan, om het uitzicht op de golf van Mexico en op de wonderschoone tropische natuur te genieten. Hij zeide: ‘gaarne!’ doch voegde er lachend aan toe: ‘ge weet zeker dat amerikaansche levensverzekeringmaatschappijen in haar polis bedingen, dat ze niet aansprakelijk zijn voor ongelukken veroorzaakt aan reizigers, doordien ze op het achterste balkon van in beweging zijnde spoorwegwagens staan.’

Ik fluisterde voorzichtig den verbaasden conducteur toe, dat ik tot morgenochtend vijf minuten voor elven, wanneer we den 33^sten graad Noorderbreedte zouden kruisen, een onafhankelijk en onverzekerd man was, en dat ik juist uit voorzichtigheid op het bordes ging staan. Zoo we ontspoorden, kon ik van den trein als achter van een tramwagen afspringen, en uren lang stond en zat ik op dat heerlijke lage balkonnetje, mij telkens aan het remtoestel vasthoudende, wanneer de trein al te zinbegoochelend een stoomboot in een storm nabootste.

Achteropstaande krijgt men een belangrijke les in de per-

[p. 278]

spectief. De twee bruine rails verlengen zich als trok men aan twee eindelooze elastieke banden; ze worden telkens meer wijdbeensch tot onder de wielen zelve van den wagen en gelijken op een geopenden passer; terwijl de knop van den passer zich in het verschiet verliest. Links en rechts van dezen weg heeft men de heerlijkste kijkjes op het meer Pontchartrain (links) en de zee (rechts). Soms gaat men over lange, bevallige, zwiepende houten bruggen, door wier reten en spleten ik in de diepte het blauwe water zie; men zweeft dan over het water en aanschouwt de witte zeilen van tallooze brikken, schoeners en van andere kustvaartuigen en visscherssloepen die voor een zuidenwind door de Golf koersen.

Van New-Orleans leidt door het meer Pontchartrain de kortste weg naar zee voor niet al te groote stoombooten, en vele met katoen beladen zag ik zeewaarts stevenen. We gingen langs moerassen met palmettoes en tal van planten dichtbegroeid; overal verrezen cypressen, omhangen en omfloersd met het fladderende, ellen en ellen lange, spichtige Spaansche mos, dat iets grotesks tooverachtigs en droomerigs aan die wildernissen van verwarde struiken en staande en gevallen boomen geeft. Dichte, donkere dennebosschen volgden nu, dan kwamen velden vol verbrijzeld suikerriet en uitgebreide katoenvelden, die er ongekamd en verwaarloosd uitzagen, en waarop overal de ongeplukte katoen nat en doorweekt van buigende planten flodderde.

Links van den spoorweg (naar achteren gezien rechts) volgden savannahs en moerassen, bosschen, velden en wildernissen op elkander; hier en daar een zwart berookt gehucht van bouwvallige houten huizen, die op hooge blokken als op stelten stonden, om de negers, die ze bewonen, tegen overstroomingen te waarborgen. Oude negerinnen zaten met een korte pijp tusschen de tanden van den grijnzenden mond, den trein aan te staren; de negers hielden op met houthakken en stieten een soort van wilden kreet uit, die reusachtige roofvogels met een vervaarlijk vleugelgeklap deed opvliegen.... en rechts zagen we telkens en telkens weer de liefelijke blauwe golf van Mexico, met al de witte zeilen, die in de zon glinsterden, en hoorde

[p. 279]

ik het murmelen en zingen van haar kabbelende golven tegen het kiezelzand aan den oever.

Wat mij het meeste trof, waren echter de breede rivieren over welke wij trokken, toen we Mobile voorbij waren en de Golf vaarwel hadden gezegd. De spoorweg overbrugt de Tombigbee en de Alabama, en, terwijl een beletsel op den weg verwijderd werd, stond de trein een twintig minuten stil, juist halverwege de brug boven de Alabama, mij dus een onwaardeerbaar genot schenkend.

Ik was in een spoorwagen, die op een brug stil stond en had dus eenige reden om te gelooven, dat deze wildernis, dit reusachtige woud vroeger door menschenvoeten betreden was, maar anders moest alles bij mij de overtuiging wekken, dat ik hoog in de lucht zweefde boven een betooverd woud en een nog niet ontdekte tropische rivier. Er was geen oever te zien, de boomen volgden in dichte rijen tot in het water, de zwiepende takken doopten hun uiteinden in den snellen stroom, wier oppervlakte zich als donker spiegelglas welfde en het woud weerkaatste. Zoo ver ik rechts en links zien kon, strekte dat woud zich aan weerszijden van den breeden, machtigen stroom uit; de helft der boomen en planten waren mij onbekend of schenen mij vreemd, al herkende ik ook de glanzende bladeren van magnolia's en altijd groene eiken, de spookachtige cypressen en dolkbladerige palmettoes.

Louisiana en de meeste Zuidelijke staten hebben nog groote bosschen, onaangeraakt door den bijl van den slooper. De tijd is nu gekomen dat de verwoesting der dennebosschen van Michigan en Wisconsin een gouden gelegenheid opent voor de eigenaars der wouden op de berghellingen en zandvlakten van het Zuiden. West Virginia, Oost Kentucky en Oost Tenessee hebben een overvloed van eiken, essen, kastanjes en notenboomen. Hard timmerhout wordt ook in Noord Georgia, Alabama en Westelijk Arkansas gevonden, terwijl de dennebosschen van het Zuiden uitgestrekter zijn dan die van het Noord Westen. Beginnende bij de vlakte in Virginia, welke den weinig aantrekkelijken naam draagt van Dismal Swamp, strekt de pijnboomen-gordel zich langs de kust van den Atlan-

[p. 280]

tischen Oceaan en de Golf tot Galveston in Texas uit. De diepte dier bosschen wordt op merkwaardige wijze berekend. Ze strekken zich over het algemeen even ver van de kust uit als het vloedwater van de zee door de rivieren het land indringt.

De belangrijkste nog niet ontgonnen timmerhout-streek (lumber region zeggen de Amerikanen) in het Zuiden strekt zich uit van den Atlantischen Oceaan, dwars door Zuid Georgia en Alabama, over de landengte welke deze staten van Florida scheidt, tot de groote rivieren die in de baai van Mobile vloeien.

Het was een dezer weergalooze stroomen, welke ik in vogelvlucht als het ware, van omhoog overzag. ‘Kunt ge niet begrijpen’, zeide een houtkooper uit Boston, die naast mij op het balkon den breeden woud-stroom aanschouwde, waarin de reusachtige boomen zich weerspiegelden, ‘kunt ge niet begrijpen dat deze bosschen den pionier, die met de bijl voorwaarts trekt, onuitputtelijk en onmetelijk schijnen. Toch zullen deze reusachtige wouden dra den weg opgaan van die van Maine.’

Het is te hopen dat het voorbeeld van het Noorden het Zuiden bate, en dat de verschillende staten voor verwoestend kappen zullen waken, vooral op de zandvlakten aan de zee, waar, eens vernield, geen bosch meer groeien wil. Het Zuiden gaat zulk een schoone toekomst te gemoet, indien de emigratie oordeelkundig geleid, en des houthakkers almacht beperkt wordt.

Toch is het een heerlijk, opwekkend gezicht overal in het Zuiden den houthakker aan het werk te zien, teelgrond bevrijdend van boomen, en huizen van twee verdiepingen in de wildernis bouwende.

Verderop leidde onze weg langs de Golf ons door donkere bosschen van dikke denneboomen, en zagen we hoe hier en daar breedgeschouderde, lang gebaarde mannen, in rood flanellen hemd en donkere broek met hooge waterlaarzen gekleed, boomen velden en hutten van witte kruiselings gelegde balken bouwden. Ze vestigden zich daar als terpentijnboeren, en men zag mijlen ver de witte openingen in de boombast, waaruit de boomen getapt worden. Ik wierp twee dagbladen van mijn balkon aan de pioniers toe; een luid hoerah! was mijn dank, de bijlen werden

[p. 281]

weggeworpen en het laatste wat ik van hen zag was een schilderachtige groep, die zich geschaard had om een zwaren reus, met kroezig rood haar, die boven op een hoop omgehouwen boomen gezeten, zijn pijp uit den mond nam en begon voor te lezen.

Dus nam ik afscheid van het ‘verboden land’, van de tropische natuur, het heerlijk klimaat, de breede rivieren en machtige wouden van het Amerika bezuiden Charleston, en ik eindigde dien tocht, als een journalist die zijn vak lief heeft betaamt, dagbladen strooiende, nieuws en kennis verspreidende onder de mannen van de daad, onder de werkers die met bijl, houweel en spade gewapend, voor de oogsten der toekomst zorgen, en voor de machtige zuidelijke rijken van over een eeuw den rug buigen en de gespierde armen omhoog heffen.