Van 't noorden naar 't zuiden. Schetsen en indrukken van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Deel 2

[p. 145]

De aanstaande hoofdstad der republiek.

Men leze dit hoofdstuk, zoo men zich de uitgebreidheid der Vereenigde Staten eenigszins duidelijk voor oogen wil stellen.

Zoowel te Chicago en St. Louis, als te New-Orleans en San-Francisco hoort men vaak ontevreden opmerkingen over de dwaasheid om een hoofdstad te hebben ergens in een oostelijken uithoek der uitgebreide Staten. Er is altijd een of ander kuiperijtje aan den gang onder de Westersche afgevaardigden om de hoofdstad te verplaatsen. Het zal zeker niet gebeuren, maar er is toch wel iets voor te zeggen.

In Amerika zijn de groote steden evenmin als dat in Nederland plaats heeft, de hoofdsteden der provincies of staten. Men heeft steeds de meest centrale ligging gekozen voor de hoofdstad, en daarom is Albany (het Beverwijk der Hollandsche kolonisten) de hoofdstad van den staat New-York en moet Philadelphia den schepter afstaan aan Harrisburg, Cincinnati aan Columbus, Chicago aan Springfield, St. Louis aan Jefferson en San Francisco aan Sacramento.

Logica regeert de wereld niet; anders zou het dubbel noodig zijn een centraal punt te kiezen als verzamelplaats voor de vertegenwoordigers van het reusachtige rijk, wanneer zulk een middelpunt reeds onontbeerlijk is voor de afgevaardigden der afzonderlijke Staten. In het Westen is men hiervan trouwens volkomen overtuigd. Het Westen voelt zich; een mooi meisje weet dat ze mooi is, al poogt ze zich te houden alsof ze dit nooit gehoord had, maar van dit naïeve en beminnelijke comediespelletje wil het Westen niets weten. ‘Wij zijn de kern, de

[p. 146]

kracht en rijkdom van het land,’ zegt men in het Westen. ‘Wij zullen weldra onze burgers bij millioenen en millioenen tellen, en het is belachelijk dat wij onze vertegenwoordigers oostwaarts zouden zenden naar de buurt van het ‘nog half rebelsche Virginia.’ De afgevaardigde uit het Westen, die dus sprak, zeide het met een blik en op een toon alsof hij het meende, en ik prees in gedachten het denkbeeld van Washington om de hoofdstad onafhankelijk te maken op neutraal terrein, want het bleek me nu dat men haar zelfs haar nabuurschap aan Virginia en Maryland verweet.

‘Waar moest de hoofdstad dan liggen?’ was de vraag, en het antwoord klonk: ‘ergens in het Mississippi-dal.’

Lippincott is het hiermede eens, want voor de hoofdstad kan men noch Nieuw-Engeland kiezen, dat te noordelijk is, noch het zuiden, noch het verre westen. Washington is in elk geval beter dan een plaats dicht bij de Stille Zuidzee. Doch als men eens een stad wil gaan kiezen in het Mississippidal, dan zou op de ernstigste wijze om den gouden appel gevochten worden. Cincinatti en Chicago zouden veel liever Washington behouden dan dat St. Louis verkozen werd, en St. Louis en Chicago zouden liever in het geheel geen hoofdstad hebben dan dat Cinccinati boven hen werd verheven. Indien ge groote opwinding wilt zien, moet ge eens vragen aan iemand uit het Mississippidal: ‘maar zou Chicago niet in aanmerking kunnen komen?’ Pas echter op, dat ge den knop van de deur in uw hand hebt als ge dit leukweg opmerkt.

Zoo men er ooit toe mocht komen om de hoofdstad der Unie in het middenpunt van de republiek te plaatsen, ten einde de afgevaardigden van Californië te bevredigen, dan zou - naar men in Washington zegt en gelijkt Lippincott verklaart - de stad Kansas in Missouri de beste kansen hebben. Ze ligt aan de samenvloeiing van de rivieren Kansas en Missouri, langs welke laatste rivier goederen, door stoombooten met vreemdsoortige stoomraders achter het roer, tot in de Black Hills en in Britsch grondgebied gebracht worden. Andere stoombooten brengen van daar graan naar New-Orleans en een half dozijn spoorwegen verbinden de stad met het Oosten en twee met San-Francisco.

[p. 147]

Het is de eenige staat in de republiek, van welke men in rechte lijn op snelle en gemakkelijke wijze stoomen kan duizend mijlen naar het Noorden, duizend mijlen naar het Westen, duizend mijlen naar het Zuiden en duizend mijlen naar het Oosten, zonder het grondgebied van Amerika te verlaten! Van een reusachtig Amerikaansch wiel, met spaken van duizend mijlen, is de stad Kansas dus de as! Ze is - per spoor - vijftig uur van New-York, vier dagen van San Francisco, dertig uur van Chicago en vijftig uur van New-Orleans.

Ik deel deze gesprekken en plannen niet mede omdat ik geloof dat er eenige kans op is, dat de hoofdstad verplaatst zal worden. Washington heeft te veel in haar voordeel; haar stichter en verleden maken haar dierbaar aan het amerikaansche volk en de keuze van eene andere stad, hoe centraal ook gelegen, zou zulke onaangenaamheden en twisten veroorzaken, dat de regeering niet lichtvaardig in zulk een wespennest de hand zal steken. Toen een reiziger aan een boer in het Westen eens vroeg welke de beste van twee wegen was naar een nieuw aangelegd dorp, antwoordde de boer: ‘Ge zult, welken weg gij ook neemt, altijd berouw hebben dat ge den anderen niet verkozen hebt,’ en een dergelijk berouw zou de regeering ook gevoelen, als ze ooit eenige stad de voorkeur gaf boven Washington.

Doch ik deel deze plannen en droombeelden van enkele congresleden uit het Westen en uit het Mississippidal enkel mede, omdat ze dunkt mij indirect een goed denkbeeld geven van de uitgestrektheid der republiek. Men kan in Amerika het congres niet snel bijeenroepen voor de behandeling van een gewichtig voorstel, want men moet den congresleden tijd geven om een week lang nacht en dag over den spoorweg naar Washington te vliegen!

En wat ook een denkbeeld geeft van de ontzaggelijke hulpbronnen van Amerika en haar nog niet ontgonnen rijkdom, zijn de geprekken welke ik hoorde over Missouri, den staat waarin zoowel St. Louis als Kansas-city ligt. In geen staat zijn onderwijs en ontwikkeling zoo achterlijk; er is weinig ondernemingszucht en in de andere staten haalt men de schouders

[p. 148]

op over de lieden van Missouri, zeggende: ‘Wat zijn dat voor wezens, die tot het jaar 1878 hun groote rivier de Missouri, met een snelheid van drie mijlen in het uur, langs hun deuren lieten vloeien zonder dat ze dien waterweg gebruikten om hun graan en katoen naar de Mississippi te vervoeren.’

Missouri was met hart en ziel een slavenstaat en de zaak der Zuidelijken toegedaan, doch de inwoners vermochten weinig, want vlak ten Westen ligt de jonge staat Kansas (de stad Kansas ligt aan de grens in Missouri), en de krachtige, ondernemende inwoners van den staat waren als één man voor de Unie. Bovendien hadden de mannen van Illinois een regiment Missouri-ruiterij gevormd, die met sabels en buksen de rebellen van Missouri in bedwang hielden.

Sinds dien tijd verkeert Missouri in een tijdperk van overgang. De emigranten hebben het voor het meerendeel nog vermeden en trokken dwars door Missouri naar Kansas en Colorado. De helft van den staat is dan ook nog een woestenij, en St. Louis in het oostelijk uiteinde is de oasis. Doch geen Staat van de Unie heeft een beter klimaat, een vruchtbaarder grond. Alles groeit en tiert er, doch als men de ellendige armoedige dorpen ziet zonder plaveisel of licht, bespeurt men dat er nog weinig voordeel getrokken wordt van die gaven, welke de natuur uit haar hoorn van overvloed gestrooid heeft over den staat. Langzamerhand komt hierin echter verbetering, en de Northern Missouri, zoowel als de maatschappij wier circulaire ik in een ander hoofdstuk aanhaal, de Missouri Pacific, doen al het mogelijke om emigranten te overreden zich langs de spoorwegen te vestigen.

Zij, die Kansas-city tot hoofdstad wenschen beweren, dat daardoor het Zuiden zou worden bekeerd tot vaderlandsliefde en Missouri ontgonnen zou worden. Ze zeggen - en dit terecht dunkt mij - dat Kansas-city de eenige poort is waardoor Kansas, Colorado en een deel van Texas naar de buitenwereld hun rijkdommen kunnen zenden. Tot nu toe worden ze daar niet opgestapeld, maar doorgezonden naar St. Louis of Chicago, omdat er geen kapitalisten, geen bankiers in Kansas-city zijn, die deze oogsten aankunnen. ‘Het geheele kapitaal der ban-

[p. 149]

ken in die stad zou den tarweoogst van den heer Solomon, van het graafschap Solomon in Kansas, niet van de plaats kunnen brengen!’ zegt een schrijver in Lippincots Magazine.

Wil men weten wat die staat Kansas, aan welke Kansas-city tot poort dient, voor een land heeft? Twee spoorwegen loopen er dwars door heen de Kansas Pacific en de Atchison, Topeka and Santa Fé; terwijl de Missouri, Kansas and Texas zuidwaarts naar het hart van Texas gaat. Welk een akkers openen deze spoorwegen voor de overbevolking van Europa! Kansas is een staat letterlijk van gisteren, doch hij is reeds N^o 4 onder de staten, wat de waarde van zijn uitvoer betreft. Men berekent dat de geheele staat vijftig mijlen westwaarts per jaar ontgonnen wordt. En wat zal binnen een tiental jaren in dien staat te zien zijn? Een lap gronds, vijfhonderd engelsche mijlen lang en driehonderd engelsche mijlen breed, waarop bijna elke acre, zonder mest en zonder diepploegen, twintig bushels tarwe of vijftig bushels maïs voortbrengt.

Deze boerderij van 150,000 vierk. engelsche mijlen heeft het wonderrijke Colorado achter zich en Texas ter zijde, en Kansas-city is haar eenige poort!

Ik geloof niet in Kansas-city als de aanstaande hoofdstad van de Unie, maar het debat over de mogelijkheid daarvan, gaf mij eenig begrip van den rijkdom van de staten Missouri en Kansas.