Canzonen

[p. 355]

Talloos waren de rouwbetuigingen toen de President der Vereenigde Staten van Noord-Amerika: James A. Garfield den 19 September 1881 overleed tengevolge van een moordaanslag, 2 Juli op hem gepleegd. Hij trad gedurende de weinige maanden zijner regeering met kracht tegen het vele verkeerde op, en was de hoop der welgezinden.

Mijn geachte vriend, de beroemde Amerikaansche dichter Henry Wadsworth Longfellow, zond mij zijn portret en zijne hulde aan den overleden bewindsman. Het Italiaansche vers is uit Z. XIV, Par., waar Dante in den vijfden hemel: de planeet Mars, komt: den zetel der martelaren en geloofshelden. Deze vormen een reusachtig flonkerend vurig kruis. Daaruit schiet een star naar beneden, en spreekt tot Dante. Het is Cacciaguid, de stamvader van zijn geslacht, die als kruisvaarder sneuvelde, en wiens laatste woorden tot Dante luidden: ‘En uit de martling kwam 'k tot dezen vrede: E venni dal martirio a questa pace.’

[p. 356]

President Garfield

‘E venni dal martirio a questa pace.’

Dante, Par. XV: 148.

These words the poet heard in Paradise,
Uttered by one, who, bravely dying here,
In the true faith, was living in that sphere,
Where the celestial cross of sacrifice
Spread its protecting arms athwart the skies;

And, set thereon in jewels crystal-clear,
The souls magnanimous, that knew not fear,
Flashed their effulgence on his dazzled eyes.

Ah me! How dark the discipline of pain,
Where not the suffering followed by the sense
Of infinite rest and infinite release!

This is our consolation; and again
A great soul cries to us in our suspense:
‘I came from martyrdom into this peace.’

Henry W. Longfellow

[p. 357]

President Garfield

‘E venni dal martirio a questa pace.’

Dante, Par. XV: 148.

De dichter hoorde in 't paradijs die woorden,
Geuit door een, die, dapper hier gestorven
In 't waar geloof, omhoog herleefde in de oorden,
Waar 't hemelsch kruis van 't offer werd verworven,
Welks hoedende armen dwars die sfeer doorboorden;

Waar fiere zielen, die nooit vreezen konden,
En als kristallen diamanten gloorden,
Op Dante's blindend oog haar glansen zonden.

Helaas! hoe donker waar' de school van 't lijden,
Bracht smart in haar gevolg 't gevoel niet mede
Van eeuw'ge rust en eindeloos verblijden!

Dit troost ons hier, en hoor! daar roept alreede
Een groote ziel tot ons weêr, de onbevrijdden:
‘Ik kwam uit martlaarschap tot dezen vrede!’