Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

[p. 241]

Den CXV. Psalm.

Niet ons, niet ons, die maer zijn aerd' en stof,
Maer geeft, O Heer, uw eygen Naem den lof;
Die trouw zijt en genadigh.
Waerom soud' ons, geseyt zijn, tot een spot,
Van 't Heydens-Volck, waer is haer Heer en God,
Daer sy op sien gestadigh?

2 Ons God is doch in 't Hemel-rijck gewis;

En doet alleen, wat hem behaegh'lick is.
Maer wat zijn haer' Af-goden?
Van silver zijns', en van gegoten goud;
Met handen van de menschen op-gebouwt;
Maer van den Heer verboden.

3 Men siet hun mond, maer sy en spreecken niet;

Hun oogen oock, maer geen van all' en siet;
Sy hebben neus en ooren;
Maer geen gehoor, noch reuck en hebben sy;
Sy spreecken, sien, noch riecken niet, als ghy,
O Heer, die oock kunt hooren.

4 Hun voeten gaen, hun handen tasten niet;

En geen geluyt, gelijck men hoort en siet,
En gaet haer uyt de kelen.
Maeckt beelds-gelijck al wie de beelden bouwt,
En wie op haer sijn saligheyd betrouwt,
Vertredend' uw bevelen.

Pause.

5 Ghy Israël, vertrouwt u op den Heer;

[p. 242]

 

Hy is uw hulp en schild, uw roem en eer';

 

Ghy Priesters en Levijten,

 

Ghy Arons huys, vertrouwt u op den Heer,

 

Hy is uw hulp en schild, uw roem en eer';

 

Past-op en wilt u quijten.

 

 

 

6 Ghy, die hem vreest, vertrouwt u op den Heer;

 

Hy is uw hulp en schild, uw roem en eer';

 

De Heer was u gedachtigh.

 

Ghy Arons huys, ghy Israëls geslacht,

 

Van God sult ghy noch vorder zijn bedacht,

 

Die trouw is en waerachtigh.

 

 

 

7 Gunst sal hy doen, aen die hem kent en vreest;

 

't Sy dat ghy groot of kleyn sult zijn geweest;

 

Sijn segen sal niet mind'ren;

 

Sy sal gewis vermeerd'ren dagh aen dagh;

 

Oock over u meer komen als sy plagh,

 

En over uwe kind'ren.

 

 

 

8 Ghy zijt den Heer gesegent al-gelijck,

 

Die d'Aerde maeckt', en schiep het Hemelrijck.

 

Daer sit hy hoogh verheven,

 

Daer woont hy selfs. Maer d'Aerde, daer men siet,

 

Dat hy oock houd het opperste gebied,

 

Heeft hy den mensch gegeven.

 

 

 

9 De Dood' en prijst sijn Heer en God niet meer;

 

Van die ten graev' in stilte dalen ne'er,

 

En wert hy niet beleden;

 

Maer wy, terwijl hy ons hier doet bestaen,

 

Wy sullen hem gaen loven van nu aen,

 

Tot in der eeuwigheden.