|
| |
Den CIX. Psalm.
O God mijns lofs, en wilt niet swijgen;
Maer hoort, en laet my antwoord krijgen.
Want siet, de goddeloose monden,
Zijn tegens my met list ontbonden.
Met valsche tongen hebben sy,
Te saem in spraeck geweest met my.
2 Van alle kant ben ick geringelt,
Met hatelick gespreck om-singelt;
Moedwillighlick, en sonder reden,
Van haer gevolght, en hard bestreden,
Sy weder-staen my onbelet,
Die steets voor haer was in 't gebed.
3 Sy hebben quaed voor goed bedreven,
Voor mijne liefd' hun haet gegeven.
Stelt over hem een Goddeloosen,
Dat hy geplaeght zy van den Boosen.
De Satan brengh' hem voorts in schand,
En stae hem aen sijn rechterhand.
| |
| |
4 Wert hy gericht, soo laet hem vreesen;
Voor schuldigh uyt gaen en verwesen.
Dat sijn gebed hem zy tot sonde,
't Welck hy u doet met valschen monde.
Snijd-af en kort sijn levens draet.
Een ander neme sijnen staet.
5 Laet sijne vrouw, een weduw sterven;
Sijn Weesen, hier en daer om-swerven;
Als bedelaers, in alle hoecken,
Hun onder-houd en noodruft soecken;
Vyt haer verwoeste plaets en stand,
Arm en beroyt gaen achter land.
6 Al wat hy heeft zy aen-geslagen,
Van die hem schuld-eyscht en doet dagen.
Dat Vreemde sijnen arbeyd rooven;
Laet hem niet winnen met sijn slooven.
Aen hem noch aen sijn Weesen moet
Noyt yemand plegen eenigh goed.
| |
I. Pause.
7 Sijn af-komst, die hem wert geboren,
Zy uyt-geroeyt, en gae verloren.
Verdelght sijn Naem by 't Na-geslachte,
Op dat hy gae uyt haer gedachte.
God heugh', als hy hem komt te slaen,
't Geen by sijn Vaders is misdaen.
8 Sijn moeders sond blijv' ongequeten;
De straff van dien, hem toe-gemeten;
Geduyrigh zy die voor den Heere,
Op dat sijn plaegh gestaegh vermeere.
Van d' Aerde roey' hys' uyt met kracht,
Dat harer niet meer zy gedacht.
9 Om dat hy 't wel-doen heeft mispresen,
En niet gedachtigh willen wesen;
Maer den Ellendigen verdreven,
En hem gestaen na lijf en leven;
Te dooden heeft getracht dien't hert
Van ongenucht verslagen wert.
| |
| |
10 Dat hem den vloeck, dien hy beminde,
Selfs over-kom', en selfs verslinde;
Den segen, by hem eerst mispresen,
Moet ver van hem gestadigh wesen.
Den vloeck zy over hem gestreckt,
Tot dats' hem als een kleed bedeckt;
11 Die gae hem in sijn binne-leden,
In 't diepst van hem, op mijn gebeden;
Als oly' en als water-stroomen
Moets' hem in sijn gebeente komen;
Die zy hem als een kleed voortaen,
En als een gordel, om-gedaen.
12 Dit sy, in plaets van yetwes anders,
Het werck-loon van mijn Weder-standers,
En die mijn ziel quaed tegen-spreken.
Maer ghy, die u aen haer sult wreken,
O Heere Heer, doet wel met my;
En, om uw's Naems wil, maeckt my vry.
| |
II. Pause.
13 Dewijl uw goedertierentheden
Seer goet zijn, soo verlost my heden.
Want nood en droefheyd doen my breken;
Mijn hert is my in 't lijf door-steken;
'k Gae he'en, gelijck een schaduw doet,
Als sy haer neyght en scheyden moet.
14 'k Werd als een Sprinck-haen om-gedreven,
Geen plaets noch rust wert my gegeven.
Mijn knyën struyck'len my van vasten.
Siet, ick beswijck van over-lasten;
Ick smelt' en ben gemagert seer,
Mijn vleesch en heeft geen vet nu meer.
15 Noch lijd' ick smaed in mijn ellende;
Sy schudden 't hooft waer ick my wende;
O Heer, mijn God, wilt my doch helpen,
Eer ghy my 't quaed siet over-stelpen;
Verlost my door uw wijs beleyd,
Na uwe goedertierentheyd.
| |
| |
16 Op dat sy, die u soo vergeten,
Des niet-te-min, eens mogen weten,
Dat dit uw hand is; dat ghy, Heere,
My doet alleen bestaen met eere;
Laet sy dan vloecken over my;
Maer keert het af, en segent ghy.
17 Laets' op-staen tegens my met schande,
En maeckt my blijd' in mijnen lande;
Laet alle, die my tegen-trecken,
Hun eygen schaemt' en schande decken;
Doet alle, die my tegen-gaen,
Een mantel van beschaemtheyd aen.
18 Ick sal den Heer, uyt 's herten gronde,
Seer hoogh beroemen metten monde;
In 't midden van seer veel', hem prijsen;
Want hy sal liefd' en hulp bewijsen,
En staen ter rechter-hand, in nood,
Van die, wiens ziel men wijst ter dood.
|
|
Auteursrechtvrij