|
| |
| |
| |
Den LXXVIII. Psalm.
Neemt, O mijn Volck, neemt mijne leer ter ooren;
Wilt van mijn mond de reden-talen hooren;
Neyght oor en hert, soo ghy 't oyt neygen konde;
't Zijn spreucken, die my vloeyen uyt den monde.
'k Sal storten uyt, in grooten over-vloed,
Verborgenthe'en, die God van ouds-her doet.
2 By ons gehoort, uyt onse Vaders monden;
Die daer van vol, en nimmer stil en stonden.
Wy sullen 't voor haer kind'ren niet versteken,
Maer daer van tot de Na-geslachten spreken;
Des Heeren lof, sijn wond'ren en geweld,
Sal haer van ons, na waerheyd, zijn vertelt.
3 Want hy heeft een getuygenis doen wesen,
In Iacob is, door hem, een wet geresen,
Voor 't ander Volck des Weerelds noch verholen,
Maer ernstigh aen ons Vaderen bevolen,
Dat sy aen ons die souden doen verstaen,
Op datse noyt en moght verloren gaen.
4 Op dats' op God haer hope souden stellen,
En aen hun zaed sijn daden voort-vertellen;
Maer boven al bewaren sijn geboden;
Niet zijn, gelijck haer Vaders, diese vloden.
Een gansch verkeert, een wreveligh geslacht,
Wiens geest met God geen trouw en heeft betracht.
| |
| |
| |
I. Pause.
5 Ephraïms Volck, gewapent met hun bogen,
Zijn in den strijd gekeert en wech-getogen;
Sy liepen he'en, al watse loopen konden;
En hielden niet des Heeren-Gods verbonden.
Sy weygerden te wand'len in sijn wet,
Tot haer behoud gemaeckt en in-geset.
6 Sijn mogenthe'en en wonderlicke wercken,
Die hy haer gaf te sien en aen-te-mercken,
Vergaten zy. Hy had voor hare Vad'ren,
Die sy in haer we'erspannigheden nad'ren,
Veel wonder-wercks in Zoans-veld gedaen,
Daer van men hoord te doen een staegh vermaen.
7 Hy kloofde 't Meyr, daer hy haer door deed trecken;
Hy deed den grond der Schelf-Zee sich ontdecken;
Hy braght te hoop haer woeste water-kolcken,
En leyd' haer daeghs met sijne duyst're wolcken,
En 's nachts met vyer, dat licht' en trock voor-heen;
Sulcks, dat sijn glans hun leger over-scheen.
8 Als sy, in 't woest', om dranck en water riepen,
Kloofd' hy den rotz, daer uyt de stroomen liepen;
Hy gafse dranck uyt aengename beken,
Want uyt den steen deed hy het water breken,
Dat van om-hoogh tot in de laeghten vlood;
Als een rivier, de dalen over-goot.
| |
II. Pause.
9 Noch voeren sy al wijder voort met sonden,
En maeckten God verbittert watse konden;
In 't sandigh veld, daer sy den Heer versochten,
We'er-stondens' hem, en morden watse moghten,
In 't weldoen Gods en was men niet gerust,
Sy eysten spijs, na haren eygen lust.
10 Sy spraken God sijn eer te na, en seyden,
Soud hy wel hier een tafel toe-bereyden,
In 't barre sand? Hy heeft den rotz geslagen,
| |
| |
Den stroom daer uyt doen bersten, dat wy 't sagen;
Soud' hy wel vleysch, of konnen geven brood,
En spijsen ons, in onsen hongers nood?
11 God hoorde 't aen, en werd in toorn ontsteken;
Op Israëls hartneckige gebreken;
Hy werde gram, om datse we'er mistrouwden,
En niet op hem stand-vastelick en bouwden;
Om datse niet geloofden in den Heer,
Noch op sijn heyl en stonden meer en meer.
12 Die wolcken selfs, daers' in der hooghten sweven,
Geboden had, en wateren doen geven.
Die haer de deur des Hemels open-stelde,
En goot het Man, als regen, op den velde;
Die 't koorn haer gaf, dat uyt den Hemel viel,
Daer hy sijn Volck me'e voed' en onderhiel.
| |
III. Pause.
13 Het Eng'len brood heeft yder daer gegeten,
Hy sond haer kost, daer in sy hong'righ beten,
En zijn verzaed. Hy deed, om haer te payen,
In oost en zuyd, de winden op haer wayen;
Door sijne sterckt' en al-vermogend woord,
Voerd' hy de lucht, en dreef den Hemel voort.
14 Vleysch regend' hy, dat sich aldaer vergaerde,
Als zand der Zee, als 't gulle stof der Aerde,
In 't leger ne'er, in 't midden van hun allen,
De'e 't God de Heer veel-voudigh neder-vallen;
Rond om sijn Huys, en over 't gansche veld,
Daer Israël sijn hutten had gestelt.
15 Doe aten sy, en werden zat bevonden,
Soo dat hy haer hun wellust heeft gesonden,
'En toe-gebraght, al 't geen wat sy versochten;
Sulcks dat, met recht, haer lusten rusten moghten.
Maer neen, men at, men kloof'er, men verslond;
En siet, haer spijs was noch in haren mond;
16 Als 's Heeren toorn hen tegen-gingh en blaeckte,
| |
| |
Soo dat de dood veel van hun vetste raeckte,
En velde ne'er Israëls Vyt-gelesen;
Die, boven dit, noch wilden sondigh wesen,
Noch deden quaed, en gansch geloofden niet,
Door wond'ren selfs, die God gebeuren liet.
| |
IV. Pause.
17 Dies deed hy oock, in schrick en anghstig beven,
Haer tijd vergaen; in ydelheid, hun leven.
Maer als haer God ten deel' had dood-geslagen,
Soo quamen sy al weder na hem vragen.
Sy sochten hem, vroegh wesend' in de weer;
En wierpen haer voor sijne voeten ne'er.
18 Op God, haer rotz, her-liepen hun gedachten;
Op God, die haer verlost had door sijn krachten;
Sy smeeckten hem, en vleyden met den monde;
Maer deden 't niet uyt reyner herten gronde.
Sy seyden veel, maer logen 't al-te-mael;
Haer tongh en sprack maer valsche leugen-tael.
19 Want haer gemoed is niet oprecht bevonden,
En sijn verbond en bleef niet ongeschonden.
Doch hy versoend' hun ongerechtigheden,
Vergevend' al, wat sy aen hem misdeden.
Sijn toorn wend' hy seer dickwils van haer af,
Dien hy geen loop, tot haer verderf en gaf.
20 Hy dacht oock wel, dat sy maer vleysch en waren;
Ia, maer een wind, die haest is wech-gevaren,
En niet en keert. Hoe hebbens' hem verbittert,
Hoe op-gehitst, daer bergh en dal voor zittert!
In 't woeste veld, wat smert niet aen-gedaen!
Daer hy haer kon van honger doen vergaen.
| |
V. Pause.
21 Sy quamen we'er tot hare quade wercken,
En wilden God gaen stellen sijne percken;
Sijn Heyligheyd sy wederom besochten;
| |
| |
En aen sijn hand, die voor haer had gevochten,
En dacht men niet; geen woorden, geen gewagh
En maeckten sy, van haren vryheyds dagh.
22 Sy heughden niet, hoe hy sijn teeck'nen stelde,
Sijn wond'ren deed in Zoans schoonen velde;
Verdervend' al haer klare water-beken,
Op dat den dranck hun Vyand moght ontbreken;
Doe hy den stroom, den suyv'ren water-vloed,
Verandert heeft, in dick en drabbigh bloed.
23 Hy de'e, dat sy van ongedierten storven,
Dat vorschen 't veld bedeckten en bedorven.
Haer schoon gewas liet hy den kruyd-worm eten;
Hun arbeyd is den Springh-haen toe-gesmeten;
Die 't al verdorf, wat spaed' of ploegh bewroght.
Al schijnt dit veel, noch zijn sy meer besocht!
24 Hun vyge-boom en wijn-stock deed hy sterven,
Hun lieflick ooft en aerd-gewas bederven.
Hy dood'et al, door vyerigh' hagel-vlagen;
En op hun vee sond hy gelijcke plagen.
Wierp kolen vyers, op hare beesten ne'er;
Noch rees sijn toorn, en blaeckt' al meer en meer.
25 Hy heeft op haer sijn grimmigheyd ontbonden,
Sijn stoornis, sijn verbolgentheyd gesonden.
Hy veynsde niet, maer liet met boden weten,
Hoe seer hy was verbittert en gebeten.
Hy deedse recht, en doodes' op het lest;
Haer en haer vee vernield' hy door de pest.
| |
VI. Pause.
26 Hun eerst-geboorn', 't beginsel harer krachten,
Heeft hy in Chams gewesten doen versmachten.
Sijn Volck, aen 't welck hy sich tot Hoeder stelde,
Voerd' hy daer he'en, als schapen op den velde.
Gelijck een trouw, een naerstigh Herder doet,
Die kudden drijft, en op den wege voed.
| |
| |
27 Hy leyse wel, dats' onbevreest zijn moghten,
En rusten voort; want, die haer onheyl sochten,
Verswolgh de Zee. Hy dreefs' en deedse komen,
Tot daer hy selfs sijn woon-plaets heeft genomen,
Tot desen bergh, tot midden in dit land,
Dat hem verkreegh sijn eyge rechter-hand.
28 Het Heydens Volck heeft hy haer wech-gedreven,
Hun erfenis aen Israël gegeven;
De Heere schonck haer Tenten aen sijn stammen;
Maer die zijn we'er den Hooghsten gaen vergrammen:
Sy hebben God verbittert en verstoort,
Niet lettend' op sijn wetten noch sijn woord.
29 Sy zijn gekeert, gelijck hun Vaders deden;
In trouwloosheyd, van hem te rugh getreden.
Gelijck een boogh zijns' achter-uyt-geschoten;
Maer 't heeft den Heer oock wederom verdroten.
Sy terghden hem, en hy heeft haer vernielt,
Wanneer sy voor de beelden zijn geknielt.
| |
VII. Pause.
30 God hoorde 't aen, en werd' in toorn ontsteken,
Versmade 't Volck, om hare qua'e gebreken.
Dies liet hy selfs sijn Tabernakel varen;
Te Silo, daer sy plegen te vergaren,
Brack hy oock op; alwaer een Tent wel-eer
Was ne'er-geset, tot woningh van den Heer.
31 Hy gaf sijn Arck' in sijn Vervolgers handen,
Sijn Heerlickheyd, in hechtenis en banden.
Sijn dierbaer Volck, dat hy soo trouw bewaerde,
Gaf hy ten buyt', en leverde 't ten swaerde.
Hy stoord' hem op sijn eygen erfenis,
Sulcks, dat sijn vyer op haer gevallen is.
32 Hun Ionghmans heeft des Heeren toorn verwesen,
Hun Dochters zijn gebleven ongepresen;
| |
| |
Haer Priesters, door het bloedigh swaerd verslonden;
Geen Wedu-wrouw is daer beweent gevonden.
Soo groot den schrick, soo grouwsaem was het leed,
Soo vol de borst, dat geen van al en kreet!
33 Maer God ontwaeckt, gelijck als Helden plegen,
Die, na een dronck, eerst hebben moed gekregen,
En juychen, door de kracht van milde wijnen,
Versloeghs' alsdoen, en trof de Philistijnen,
Aen 't achter-deel; hy deed haer smaedheyd aen,
Die haer niet sal in eeuwigheyd vergaen.
| |
VIII. Pause.
34 Doch hy verwierp de Tent van Iosephs Zoonen,
En wouw niet we'er te Zilo komen woonen;
Geen Ephraïm en heeft het mogen wesen,
Maer Iudaes stam heeft hy sich uyt-gelesen.
't Was Zions bergh, die dit geluck ontfingh,
Dien hy verkoos, daer al sijn liefd' aen-hingh.
35 Sijn Heylighdom heeft hy aldaer doen bouwen,
Als hooghten, met verwond'ringh' aen-te-schouwen;
Als d' Aerde selfs, die hy op vaste gronden,
In eeuwigheyd, te samen heeft gebonden.
En God verkoor hem David tot een knecht;
Dien heeft hy van de schaeps-koy op-gerecht;
36 Van achter 't vee, dat door hem is gedreven,
Heeft hy hem hoogh ter eeren op-geheven;
Om Iacobs Volck, als Opper-hooft, te leyden;
En Israël, sijn erfenis, te weyden.
Dat deed hy oock, in all' oprechtigheyd
Van hert en hand, en met seer-wijs beleyd.
|
|
Auteursrechtvrij