|
| |
Den LXIX. Psalm.
Verlostm', O God, want 't water komt tot aen
Mijn droeve ziel. Ick ben in 't slijck gesoncken,
Dat modd'righ is, en nu by-na verdroncken.
ʼk En voel geen grond, alwaer ick poogh te staen.
ʼk Werd' over-stroomt. Van 't roepen ben ick moe.
Mijn keel ontsteeckt. 't Gesicht heeft my begeven.
Mijn oogh beswijckt; 't vervalt, tot stervens toe;
Daer ʼk op mijn God ben hopende gebleven.
2 Het hayr mijns hoofts is minder in getal,
| |
| |
Als sy, die my, doch sonder oorsaeck, haten;
My tegen-gaen, en grouw'lick haer gelaten;
Vyt reden, die men valsch bevinden sal.
Sy worden sterck, en doen my, dat ick niet
Gerooft en heb, in onschuld weder-geven.
Ghy zijt het, Heer, die al mijn schulden siet;
Ghy weet alleen de dwaesheyd van mijn leven,
3 O Hemelscher Heyrscharen Opper-heer,
Beschaemtse niet, door my, die u verwachten;
En brenght uw Volck alsoo niet in 't verachten.
Israëls God, houd, die u soeckt, in eer'.
Want 't is om u, dat ick versmaedheyd draegh;
Om uwent wil, dat sy my steets begecken;
Om uwent wil, ist immers, even-staegh,
Dat my de schand' het aensicht komt bedecken.
| |
I. Pause.
4 Mijn broed'ren werd' ick vreemd en ongëeert;
ʼk Ben onbekent aen mijnes Moeders kind'ren.
Want, Heer, uw Huys en liet ick noyt vermind'ren,
Daer van de liefd' en yver my verteert.
Vw Smaders smaed, die op my neder-viel,
Heeft my geraeckt; ick weend' en heb gekreten,
Maer het is selfs, in 't vasten mijner ziel,
Tot allerley versmaedheyd my verweten.
5 ʼk Heb my een sack tot kleedingh aen-gedaen;
Maer ick werd haer een spreeck-woord om te snappen,
Die in de poort des Raed-huys van my klappen,
My lacchen uyt, daer soo veel menschen staen.
ʼk Ben Dronckaerds spot, en Spotters snaren-spel.
Maer ick bidd' u, O God, die hebt uw tijden
Van liefd' en gunst, hoort my in mijn gequel;
En laet uw trouw en goedheyd my bevrijden.
6 Ruckm' uyt den slijck', en laet my plots'lick niet
Te gronde gaen, maer troost en hulp gewerden,
In desen nood, niet langer meer te herden.
| |
| |
Red my van al mijn Haters, die ghy siet,
Dat om my staen; en laet geen water-vloed,
Geen diepte, my verslinden noch verdelgen.
Geen put, die mond en kelen open-doet,
My slicken op, noch onversiens verswelgen.
7 Verhoort my, door uw goedertierentheyd;
En wilt met my niet in 't gerichte treden;
Maer siet my aen, na uw bermhertigheden,
Die goed' en groot uw Volck zijn toe-geseyt.
Verberght my niet uw gunstigh aengesicht,
Die ben uw knecht; want, seker, my is bange;
ʼk Ben seer benauwt; maeckt, dat ick zy verlicht;
Verhoort my haest, die na uw heyl verlange.
| |
II. Pause.
8 Komt nader, Heer, tot mijn beklemde ziel,
En wilt my om uws Vyands wil bevrijden,
Die met geweld mijn onmaght komt bestrijden,
En my gestaegh is achter op de hiel.
Op dat hy niet en roem' in mijn verdriet.
Ghy kent mijn smaed; ghy weet mijn schaemt' en schande;
Wie my benaeuwt, is voor u, en ghy siet
Ghy kent het Volck, die 't eerstmael over-mande.
9 Ick ben verswackt. Versmaedheyd breeckt mijn hert.
ʼk Heb langh gewacht na gunst en mede-lijden;
Maer te vergeefs, in mijn bedroefde tijden;
Alwaer geen troost noch hulp gevonden wert.
Ia, my is gal gegeven tot mijn spijs;
My is, wanneer ick gaern' eens had gedroncken
In mijnen dorst, op een versmade wijs,
Maer edick, tot mijn dranck, van haer geschoncken.
10 Haer tafel werd' een strick voor hun gesicht,
Een val-strick, in haer groote gulsigheden.
Vergeld het haer, al wat ick heb geleden.
Schaft loon na werck, in volheyd op-gericht.
Verduystert haer, en maeckt hun oogen blind,
| |
| |
Om niet te sien, waer sy haer gaen versteken.
Maeckt los, al wat hun kracht te samen bind;
Kreuckt haer den rugh, en wilt hun lenden breken.
| |
III. Pause.
11 Stort over haer uw gramschap uyt, O Heer:
De hitt' uw's toorns, die grijp' haer aen de leden.
Wilt haer Paleys verwoesten en vertreden.
Haer Tenten moet geen mensch bewoonen meer,
Want, dien ghy slaet, vervolgens' even-hart;
Sy plagen hem, dien 't u lust te beproeven;
Sy maecken praet van uw Verwondens smart.
Al wats' ons doen, is spotten en bedroeven.
12 Hoopt sond' op sond'; sent straff' aen straff' op haer.
Doets', Heer, tot uw gerechtigheyd niet komen,
Laets' uyt het boeck des levens zijn genomen;
Laer haer niet aen-geschreven zijn aldaer.
Doch, ick ben gansch ellendigh en veracht.
Vw heyl, O God, neem' my, die ben verstooten,
In hooghten op; soo sal mijn na-gedacht,
Met sangh en danck, uw hoogen Naem vergrooten.
13 En dat sal u zijn aengenaem, mijn Heer,
Meer, als een Os, die u ten offerhande
Kan sijn geslacht. Sachtmoedigh' in verstande,
Die sullen 't sien, en haer verblijden seer.
Van die u soeckt, sal leven 't saligh hert.
't Noodruftigh Volk wil God de Heer verhooren;
En wie van hem met smert bevangen wert,
Dien smaed hy niet; oock gaet die niet verlooren.
14 Dat 't Aerdsche Rijck, dat Hemelen en Zeen,
Hem seggen lof, met die men daer siet leven;
Want God en sal sijn Zion niet begeven,
Maer maken vry, en bouwen Iudaes Ste'en;
Alwaer sijn Volck sal erfelick te zaem
Woonachtigh zijn, en Zions bergh betreden,
Van zaed tot zaed; soo langh daer 's Heeren Naem
Sal zijn bemint, en werden aen-gebeden.
|
|
Auteursrechtvrij