|
| |
Den XXXVII. Psalm.
Wilt over geen Boosdoenders u ontsteken;
Benijdse noyt, die niet als onrecht doen;
Want, of sy schoon seer-vast te staen geleken,
Soo salmens' haest, en buyten hun vermoen,
Gaen snijden af, gelijck men siet verbreken
De scheutkens van het eerst-ontloken groen.
2 Vertrouwt op God, en tracht het goed te plegen;
Bouwt d'Aerd', en voed u met getrouwigheyd.
Bewoont het land, dat u des Heeren zegen
Heeft toe-gevoeght, en wert'er op geweyd.
Verlust uw hert in God en in sijn wegen;
Soo sal u niet op Aerden zijn ontseyt.
3 Rolt uwen wegh, en wentelt al uw saken,
Vertrouwts' op God, en op sijn heyligh woord.
Hy ist alleen, die 't alles wel sal maken;
Hy sal uw recht, als 't licht, doen komen voort,
Dat 's middaghs schijnt; en nemen-op de wraken
Van die sijn Volck niet hand'len als 't behoort.
4 Swijght God', en beyd; sijn heyl is niet verdwenen,
Schoon hy somtijds u laet bekommert staen;
Hebt wat gedulds; ontsteeckt niet op den genen,
| |
| |
Dien 't door bedrogh voor-spoedigh schijnt te gaen.
Laet-af van toorn, wilt u van gramschap spenen,
Op dat by u oock niet en zy misdaen.
5 Want God, de Heer, sal 't loos gespuys uyt-roeyen;
Wie hem verwacht, sal d'Aerd ten erv' ontfaen.
Wie godloos is, sal weynigh tijds maer bloeyen;
Let op sijn plaets, niet langh en sal hy staen.
Neemt-acht op hem, die over plagh te vloeyen
Van Aerds-geluck; haest sal hy zijn vergaen.
| |
I. Pause.
6 In tegen-deel, soo sal den Sacht-gemoeden
Het Aerdrijck sijn ten erve toe-gepast;
Daer in hem God voor onrust sal behoeden,
Doen vry zijn van der Boosen over-last.
Die te vergeefs op sijnen vrede woeden,
En knerssen op hun tanden als sy wast.
7 God lacht haer uyt, die haren dagh siet komen.
Sy trecken 't swaerd, hun bogen staen gereed,
Om d'over-hand te nemen op den Vroomen;
Te vellen, die ellend' en noodruft leed;
Te slachten, die sijn wegh heeft recht-genomen,
En nimmermeer geen stoute sonden deed.
8 Maer, eygen swaerd sal haer het hert af-steken,
't Sal haer in 't lijf en door de ribben slaen;
Hun bogen sal de Heer in stucken breken.
Het weynigh goed, van die rechtvaerdigh gaen,
Is beter, als het geen, met slimme streken,
De Godloos heeft in volheyd op-gedaen.
9 Want God verbreeckt der Boosen arm en krachten;
Maer onder-steunt al wie rechtvaerdigh blijft;
De Heere kent sijn dagelicks betrachten;
God siet dat hy oprechten handel drijft;
Terwijl hy sich van onrecht weet te wachten,
Soo doet hy dat sijn erfenis beklijft.
| |
| |
10 In quaden tijd sal hem geen schaemte deeren;
In hongers-nood wert hy met spijs verzaed.
Maer 't godloos Volck sal smelten en verteeren,
Als 't Lammer-vet, dat in het vyer vergaet.
Soo ist met al, die God niet willen eeren.
Als roock verdwijnt der Goddeloosen staet.
| |
II. Pause.
11 De Booswicht leent, en soeckt niet we'er te geven;
De Vroom' ontfermt, en pleeght mildadigheyd.
Daerom sal dees' op Aerden erf'lick leven,
Gesegende des Heeren zijn geseyt;
Maer die, vervloeckt en van den Heer verdreven,
Zijn uyt-geroeyt, daer hy scheen vast-geheyt.
12 Des Vromens tre'en doet God bevestight wesen,
Aen sijnen wegh heeft hy een grooten lust;
Valt hy somtijds, stracks sietm' hem we'er geresen;
God is sijn stut, daer op hy seker rust;
Eens wel-bemint, wert van hem niet mispresen;
Zijn trouw staet vast, sijn liefd' is noyt geblust.
13 'k Heb langh geleeft, maer sagh noyt, in mijn dagen,
Dat oyt de Heer Rechtvaerdige verliet;
'k Heb noyt sijn zaed, brood-soeckende sien klagen,
Dat God oyt haer soo jammerlick verstiet.
Hy leent en helpt sijns Naesten kommer dragen,
Sulcks, dat sijn Kind oock Godes segen siet.
14 Wijckt-af van 't quaed, en pooght het goed te plegen;
Woont opter Aerd, in eeuwigheyd geplant;
Want God stort op sijn Gunstgenooten zegen;
Hy mint het recht, en laetse niet in schand;
Maer hoeds' al saem. De Booswicht daer-en-tegen,
Wert uyt-geroeyt, en raeckt seer ras van kant.
| |
| |
| |
III. Pause.
15 't Rechtvaerdigh Volck sal erf'lick d'Aerd betreden,
Besitten sal 't het land haer aen-geset.
't Sal zijn gevest, door Gods mildadigheden;
In eeuwigheyd, daer woonen onbelet.
Des Vroomen mond is vol van wijse reden,
Sijn tongh spreeckt recht, en volght des Heeren Wet.
16 Sijns herten lust hanght vast aen Gods geboden,
Sijn gangen gaen op geenen slibber-wegh,
Die 't sonden-pad en quade wegen vloden.
De Boose leyt sich achter struyck en hegh,
En loert, om den Rechtvaerdigen te dooden;
Maer werckt niet uyt met al sijn dwaes belegh.
17 De Heer en laet hem in sijn hand niet komen;
Staet hy te recht, soo wert hy niet verdoemt.
Wacht op den Heer, en houd den wegh der Vroomen,
Soo sult ghy zijn Aerds-eygenaer genoemt,
Den Boosen sien, ter schande wech-genomen,
Die boven al verhooght scheen en beroemt.
18 'k Heb een Tyran, gelijck een boom sien wassen,
Die inlands is, en breede tacken schiet;
Hy dreef geweld met knevelen en brassen;
Maer, door gingh hy; en uyt was sijn gebied.
Ick sochter na, en liet wel op hem passen;
Maer, te vergeefs; want hy en wasser niet.
19 Let op het eynd' en uytkomst' aller Vroomen,
't Sal vrede zijn; 't sal noch geluckigh gaen.
Maer, d'Overtre'ers en sullen 't niet ontkomen;
God salse zaem verdelgen en verslaen.
't Godloosen-eynd magh d'onder-gangh wel schromen,
't Wert uyt-geroeyt; het onheyl hanghter aen.
| |
| |
20 Doch al het heyl, van die rechtvaerdigh leven,
Is van den Heer, hun sterckt', in tijd van nood;
Die haer beschermt, en bystand weet te geven;
Haer vry doet zijn, haer berght in sijnen schoot,
Voor't godloos Roth; dat wech sal zijn gedreven;
Want sy staen vast op hem tot in de dood.
|
|
Auteursrechtvrij