|
| |
Den XVIII. Psalm.
V sal ick, Heer, hert-grondelick beminnen,
Die zijt mijn kracht, en my doet over-winnen.
Ghy zijt mijn Rotz, mijn vast-gegronden Borght,
Die my helpt uyt, my op-treckt en versorght.
O Heer, mijn God, daer ick my op vertrouwe,
Mijn Hoorn, mijn Schild, daer ick mijn heyl op bouwe,
Mijn hoogh Vertreck; u prees, u riep ick aen;
En ghy hebt my mijn Vyand doen verslaen.
2 Den band des doods had my geheel omvangen,
Den Helschen schrick begon mijn hert te prangen,
| |
| |
Ick sagh, met anghst, de beeck van Bilial;
Verschrickt stond' ick, en aldernaest den val;
Maer 'k riep tot God, en heb gehoor gekregen;
Doe sagh men Aerd' en bergen haer bewegen;
Die roerden sich, als of haer grond-vest brack,
Om dat de Heer in grimmigheyd ontstack.
3 Sijn neus gaf roock, en uyt sijn mond quam breken
Een teerend vyer, dat kolen heeft ontsteken.
Hy daeld' en boogh de Hemelen ter ne'er,
En onder hem was dick en doncker we'er,
Dat om-end' om- sijn voeten over-deckte,
En over-al, waer hy sich henen streckte,
Daer voer hy, op een Cherub, seer geswind;
Hy stond en vloogh op vleugels van den wind.
| |
I. Pause.
4 Hy berghde sich in nevelige wolcken,
En was beset met duyst're water-kolcken;
Rond-om hem was sijn uyt-gespannen tent',
Die, breed gestreckt van 't een tot 't ander end,
Vyt kracht sijns glans, die 't al heeft over-schenen,
Gingh drijven wech in vyer en hagel-steenen.
De Heer die sprack met donderend getier,
Dat hagel gaf, en kolen goot van vyer.
5 Hy dreefse voort, en schootse met sijn schichten,
Hy gafse schrick met sijne blixem-lichten.
Men sagh hoe laegh de woeste Zee haer streckt,
Des Werelds grond en diepten zijn ondeckt,
Door sijnen toorn; door 't schelden en het blasen
Van sijnen neus. In dit ontstuymigh rasen,
En groot gedruys, wast, dat hy bystand sond;
En my trock-op, uyt soo een diepen grond.
6 Hy maeckt my los van die my sterck bevochten,
Om dat het bleeck, dat sy my over-moghten;
Ick ben ontmoet op 't uyt mijns ongevals;
| |
| |
Maer 'k steund' op God, en die braght haer om-hals,
Hy geeft my ruymt', en ruckt my uyt de banden;
Want hy bemint de reynheyd mijner handen.
Hy sagh niet quaeds in mijn oprecht beleyd,
Die my vergelt na mijn gerechtigheyd.
7 Want 's Heeren wegh heb ick gestaegh bewandelt,
'k En heb met God niet goddeloos gehandelt;
'k Viel hem noyt af, die my hiel aen sijn Wet,
Noyt deed ick wech 't geen hy had in-geset.
Oprecht en vroom ben ick by hem bevonden;
'k Heb my gewacht te plegen mijne sonden.
Sulcks is my recht van God de Heer geschied,
Na hy my reyn van hand en handel siet.
| |
II. Pause.
8 O Heer, ghy zijt den Goeden, goedertieren;
Den Rechten, recht; aen allen, die u vieren
In reynheyd, reyn; maer toont u oock met recht,
Een Worstelaer, aen al wie u bevecht.
't Bedruckte Volck, doet ghy den last verlichten,
En slaet ter ne'er d' hovaerdige gesichten.
Ghy klaert my op mijn dicke duysternis;
Mijn droeve lamp maeckt ghy dat lichtend' is.
9 Met u, mijn God, kan ick door legers dringen;
Door benden slaen, en over muyren springen.
Volmaeckt is 't spoor, daer God ons op-geleyt;
Door-loutert, 't woord; dat hy my heeft geseyt.
Hy is een schild, voor die op hem betrouwen;
Want, wie is God? wie, om daer op te bouwen,
Een Rotz, als hy? ons Heer, ons ware God,
Die nimmermeer ons over-gaf ten spott'?
10 God geeft my kracht; hy maeckt mijn wegh volkomen,
Alwaer icks' oyt, hem dienend', heb genomen.
Hy maeckt my rap, gelijck een Herten-hind';
En op mijn hooght' herstelt hy my geswind.
Mijn handen zijn 't, die hy heeft leeren schermen;
| |
| |
Een stalen boogh verbreeck' ick met mijn ermen.
Den schild uw's heyls, gaeft ghy my tot een schut;
Vw rechter-hand, die heeft my onder-stut.
11 Vw sacht gemoed heeft my seer groot doen wesen,
Ghy maeckt mijn stap veel ruymer als voor desen.
Onwanckelbaer doet ghy mijn enck'len staen.
Ick volghde mijn Vervolgers achter-aen.
'k En keerde niet, voor datse zijn gebleven;
Ick sloeghtse dood, en braght haer soo van 't leven.
'k Door-stackse, dats' haer niet beweeghden meer.
Sy vielen plat ter aerden voor my ne'er.
| |
III. Pause.
12 Want ghy hebt my mijn wapens aen-gebonden;
Ghy sloeghtse dood, die tegen my op-stonden.
Ghy zijt het, Heer, die hare necken hielt,
Tot ick haer had geslagen en vernielt.
Elck riep tot God, maer het was al verloren;
Hy sprack niet we'er, dien sy gestaegh verstoren.
Doe deed ick haer verstuyven voor den wind,
Als stof en asch, die nergens rust' en vind.
13 Ghy helpt my uyt de borgerlicke twisten;
Van Heydenen, die van my niet en wisten,
Maeckt ghy my 't Hooft, daer ghy haer aen-gewent;
My diende 't Volck, dat my noyt heeft gekent.
Soo haest hun oor van my heeft hooren melden,
Soo wast, dats' haer gehoorsaem onder-stelden.
Geveynsdelick zijn Vreemde my geknielt;
In Sloten selfs, vreesd' elck te zijn vernielt.
14 De Heer die leeft. Mijn Rotz-steen sy gepresen;
De God mijns Heyls sy eer' en danck bewesen.
De God, die mijn volkomen wraeck gehenght,
En soo veel Volcks my onder-voeten brenght.
Die my helpt uyt; ja, my doet hooger wesen,
Als die, soo stout, zijn tegens my geresen;
| |
| |
Mijn Vyand dempt, my red, en onder-stelt
Den Man van kracht en wonderlick geweld.
15 Dies sal ick u, O Heer der leger-scharen,
In 't Heydens Volck, den Hooghsten doen verklaren;
En uwen naem psalm-singen, soo 'k begost,
Die uw Gesalfd', uw Koningh hebt verlost,
En groot gemaeckt. My, en mijn zaed, na desen,
In eeuwigheyd, sult goedertieren wesen.
|
|
Auteursrechtvrij