Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den II. Psalm.

Wat woed en woelt het Heydendom soo seer?
Wat mogen doch de Volckeren bedencken?
't Is ydelheyd. Sy weder-staen den Heer,
Wiens vast besluyt geen menschen sullen krencken.
'k Sie Koningen der Aerden hen bewegen,
'k Sie Vorsten haer vergaderen te saem,
Sy houden raed, en wapenen haer tegen
Den Heer, en sijn Gesalfdens hoogen naem.

[p. 3]

 

2 Laet, seggen sy, laet ons, gelijcker-hand,

 

Met raed en daed, hun banden gaen verscheuren,

 

En werpen al hun touwen aen een kant;

 

Maer hy, die 't uyt den Hemel siet gebeuren,

 

Dat sy aldus oproerigh samen-rotten,

 

Sal lacchen, om haer opgeblasentheyd;

 

Hy sals', eer langh, beschimpen en bespotten;

 

En doen te niet hun goddeloos beleyd.

 

 

 

3 Alsdan sal hy, die hem soo tegen-gaen,

 

In grimmigheyd, sijn donder-stem doen hooren;

 

Haer jagen schrick en duysend vreesen aen,

 

En seggen, ick, dien ghy bestaet te stooren,

 

Heb doch gesalft mijn Zions waren Koningh;

 

Op desen bergh heb ick sijn throon bereyd;

 

Daer stell'ick hem, alwaer ick heb de woningh

 

Genomen, voor mijn eigen Heyligheyd.

Pause.

4 'k Verhael 't besluyt. De Heer heeft my geseyd,

Ghy zijt mijn Zoon; u genereerd' ick heden.
Eyscht my het merck van uwe wettigheyd,
Die ick u daer heb opentlick beleden.
'k Sal 't Heydens Volck aen u ten erve geven,
Tot uw besit, al d'eynden vander Aerd:
Om onder uw' gehoorsaemheyd te leven;
Daer over ghy tot Koningh zijt verklaert.

5 Ghy sultse met een staf van yser slaen,

Verplett'ren. Heer, die haer soo stout gelaten;
Ghy sult, al die uw' waerheyd weder-staen,
In stucken tre'en, als Pottebackers vaten.
Nu dan, neemt dit, O Koningen, in waerden.
En handelt doch, soo onverstandigh niet.
Neemt aen de tucht, ghy Rechteren der Aerden,
Eer dat u eens jammerlick verdriet.

6 En dient den Heer, met kinderlicke vrees;

Ontsiet sijn maght, en beeft voor hem met vreughden,
Die eenigh kind sijn Vader oyt bewees.

[p. 4]

 

En schicken u voort tot allerhande deughden.

 

Komt, kust den Zoon; omhelst en wilt hem eeren,

 

Gehoorsaemt hem, en volght sijn Wetten nae;

 

Op dat hy, die de Heer is aller Heeren,

 

Niet toorn', en ghy op uwen wegh vergae.

 

 

 

7 Wanneer sijn toorn een weynigh maer ontbrand,

 

Daer ghy behoort geweldigh voor te grouwen.

 

Want die verslind al wieder tegen kant.

 

Wel saligh zijn, al die op hem betrouwen!