It libben sels

[p. 145]

it fanke yn 'e trein

‘Dat is no fêst wol de fyfde kear dat jo foar my oer sitten gean,’ sei it famke.

‘Do bist moai,’ sei ik.

‘Ja, ik wit dat jo my mei de eagen útklaaie,’ sei se.

‘Dat fynst net slim wol?’

‘Nee hear, want ik fyn jo aardich, ik hâld fan jo eagen.’

‘Ik fan dyn eagen.’

‘Jo wolle graach mei my op bêd.’

‘Hoe wist dat ik it sa slim te pakken ha?’

‘Jo binne in iepen boek.’

‘Ik soe it dy noait doarre te freegjen.’

‘Nee, want jo binne wol in smearlap, mar in ûnskuldigenien.’

‘En as ik it frege?’

[p. 146]

Dan sei ik nee.’

‘Omdatsto ek sa ûnskuldich bist.’

‘Ja, mar ik doar jo wol te fertellen wat jo en ik dwaan soene as wy tegearre op bêd leine. Dat soe ik sels hearlik fine om te dwaan. Alle kearen as jo foar my oer sitten gean en der sit gjinien by ús wol ik jo wol ik in geil ferhaal fertelle. Ik bin lang sa ûnskuldich net as jo. Want dat soene jo ek net iens doarre.’

‘Dat moatst net te gau sizze.’

‘Neffens my binne jo sa ôfgryslik ûnskuldich dat jo no noait wer by my sitten gean sille.’

‘Dêr bist ek op út liket my ta.’

‘Nee, dat soe ik ferskriklik fine.’

‘Gelokkich.’

‘Jo krije in foto fan my, om by te dreamen sille wy mar sizze.’

Dette kaam de keamer yn.

‘Is der wat?’ sei se.

‘Hoesa?’

‘Do sjochst sa.’

‘Nee, neat.’

‘Ik wit it wol,’ sei se.

‘O.’

‘Do tinkst oan in oar.’

‘O.’

‘Oan in fanke fan in jier as santjin.’

‘O.’

‘Ik seach tafallich yn dyn beurs.’

‘It is neat,’ sei ik.

‘Bist in âlde bok,’ sei Dette.

Ik gong yn it finsterbank sitten.

Doe't ik der út moast sei it fanke: ‘Jo begripe it wol no, jo sjogge nei my en ik sjoch nei jo eagen, dat is alles.’