It libben sels

[p. 137]

idioat

Dette wie der noch net en ik wie yn 'e keamer en yn 'e keuken en bûtendoar en seach en rûkte en tocht en mimere.

Sa wie it trije dagen lyn, sa wie it earjuster, sa wie it juster,

[p. 138]

sa is it jûn.

Ik konsintrearje my op saken dêr't myn each op falt. Ik sjoch nei in beam, nei in fûgel, nei de sleat, nei in hikke, nei in stekpeal, nei in blom, nei it gers, nei de kat, nei in bist yn it lân, nei in doarknop, nei de kleur fan 'e doarren, nei in stoel, nei in skimerlampe. Ik bin der wis fan dat se wat útstriele. Ik konsintrearje my op dy dingen, planten en bisten en oertink de mooglikheid fan in libbene ferhâlding tusken har en my. Ik kom oerein en hâld de noas boppe de blommen, boppe de bussen en potten dy't ik iependraai. Soe it mooglik wêze om te libjen mei de dingen, de planten en de bisten? Sizze se my wier wat? Soe myn libben him folje litte mei in blom as ik my hielendal op dy blom konsintrearje soe? Dy blom soe my yn alle gefallen net de rêch ta keare. Of soe er it selde dwaan kinne as myn frou?

Dette is jûn noch letter thús kommen as de jûnen dêrfoar. Se slacht leau ik al mei in oar om. Ik sei dat tsjin har.

‘Idioat,’ sei se, ‘as ik thús bin bist net by my, mar sitst yn dyn finsterbank. Ik bin in blom, ik ha fersoarging en omtinken noadich.’

‘Ik ha it der oer oft in ding, in plant of in bist my duorjend optille kin.’

‘Idioat,’ sei se, ‘in frou kin dy net iens duorjend optille. En ik sil dy noch wat fertelle, yn in finsterbank heart gjin man mar in blom.’

‘Ik sit net binnen mar bûten,’ sei ik.

‘Idioat,’ sei se, ‘wêr bist sels mei dwaande. Ik tink datsto in oar hast.’

‘Wat?’

‘Ja, en dan dy dingen, dy planten en dy bisten en dyn finsterbank en alles watst dêr betinkst. En no moatte wy ophâlde, oars slaan wy inoar aanst dea.’