Jet
Jet, dat is de frou dêr't ik oan tinke moast doe't ik fan 't winter nei ôfrin fan 'e toanielútfiering mei Dette op 'e dûnsflier stie. Dy mei dy linige en sachte heupen dêr't ik eartiids mei op dûnsles sitten hie.
Ik hie har miskien wol yn gjin tsien jier sjoen, mar juster seach ik har en dat op in wûnderlik momint.
Dette en ik wiene tegearre yn 'e stêd en wy stiene op it punt om in sebrapaad oer te stekken. Der hâlde in auto foar ús. Dy toetere ynienen en doe seach ik it glimkjende gesicht fan Jet. Ik wie optein en stuts ferwyldere de hân nei har op.
‘Wa wie dat?’ sei Dette, ‘koest wol yn 'e wolken wêze.’
‘Dy frou dêr't ik dy oer ferteld ha, Jet Dykstra, dêr't ik mei op dûnsles sitten ha.’
‘It is as boartet de duvel der mei,’ sei myn fyfde frou.
Ik hie de glim fan har folle lippen en har bliere eachopslach noch op myn netflues.
‘Hast gelyk,’ sei ik.
‘Oooo!’ sei Dette, ‘ik haatsje dy frou.’
Ik beswarde har dat dat net noadich wie, want se wie folslein ûnberikber foar my. Mar dat woe net yn Dette del.
Se sei: ‘Dy golle laits fan dat frommes.’
En dat herhelle se in pear kear.
Auteursrechtelijk beschermd