Amarins
Amarins sil ferlove.
Se skille juster. Ik ha har lokwinske.
‘Fynst it âlderwetsk, tink,’ sei se.
Ik koe har foar wier sizze, dat dy gedachte net by my opkommen wie.
‘Ik wit datsto net oer ien nacht iis gean silst. Do giest stap foar stap en mei oerlis op dyn doel ôf. Do wolst net útglide,’ sei ik.
Amarins hat altyd tsjin my sein: ‘Ik trou pas as ik der wis fan bin dat it noait mis gean sil. Ik wol net sa as dy en mem.’
Ien kear ha ik doe opmurken: ‘Dyn mem is mar ien kear skieden.’
‘As je no ien kear skiede of tsien kear, dat makket neat út,’ sei se doe.
‘Ik bin der wis fan dat Kees en ik it rêde,’ sei se.
‘Ik hoopje it foar dy,’ sei ik.
Se sei: ‘Neffens my fynsto minsken dy't har hiele libben byinoar bliuwe net wiis.’
Ik beswarde har dat dat net sa wie en dat se har net ûnwis fiele moast om't it mei myn houliken hieltyd misbetearde.
Se sei: ‘In man as dy dêr soe ik ek net by bliuwe. Wat fynst fan Kees?’
‘Dy past wol by dy, leau ik.’
‘Wy passe hiel goed byinoar,’ sei se, ‘ik woe allinne dat ik in oare heit hie.’
‘Libje dy eigen libben en steur dy net oan my,’ sei ik.
‘It sit yn my,’ sei se, ‘meitsje my net gek.’
Auteursrechtelijk beschermd