roazen
Ik siet yn myn finsterbank te mimerjen. De sinne skynde. Ik fielde my gelokkich. Roazen moast men net plukke.
Ik hie it doarp yn west om boadskippen. Geeske Jellema, in oannimlik frommeske fan in jier as tritich wie der ek krekt. Se sei my gol glimkjend de tiid fan 'e dei. Yn har eagen lei in skittering.
As in frou my groete wie ik altyd de kening te ryk. En as se it ien kear dien hie soe se it har hiele libben dwaan, har golle glim soe der altyd foar my wêze. As ik har mar net tenei kaam, want dan soarge ik foar in ûntidige dea fan 'e skientme, de libbensfreugde en de tagedienens dy't se my betoande.
Ik wie no gelokkich. Roazen moast men stean litte.
Dette kaam om 'e hoeke.
‘Hoe is it?’ sei se.
‘Ik bin gelokkich,’ sei ik.
Ik fertelde har hoe en wat.
‘En ik dan?’ sei se, ‘jonge, it libben is gjin dream.’
‘Foar in part wol,’ sei ik, ‘ik kin der foar soargje dat de golle glim fan Geeske Jellema en withoefolle oare froulju der altyd foar my wêze sil.’
Auteursrechtelijk beschermd