Suertsje
‘Ik seach datst wakker drok mei Tet oan it praten wiest,’ sei ik.
Dette en ik wiene de middeis yn it bosk myn eardere froulju en harren manlju tsjinkommen.
‘Ja, se siet oer Suertsje yn.’
‘Ik miende al dat ik har namme hearde.’
‘Tet fertelde dat se neat mear woe.’
Suertsje wie ienentweintich. It wie in ûngeduerich skepsel, har hiele libben al, en ien dy't absolút net yn it stokramt woe. Se bedarre allinne even as men har in pûdfol suertsjes joech. Se hie al oeral op 'e wrâld west, frijde it leafst mei bûtenlânske jonges en besûpte har geregeld. Se mocht graach laitsje. Se seach striidber út 'e eagen, wist fan gjin eangst en hie altyd de enerzjy om klear te krijen wat se yn 'e holle hie.
‘Sûnt in moanne sit se yn in hoekje,’ sei Dette.
‘En wurdt der wat oan dien?’ sei ik.
‘Se seit dat se allinne noch mar de wrâld oer wol om suertsjewinkels leech te keapjen.’
‘Mar dêr hat se gjin jild foar,’ sei ik.
‘Nee, en se wit ek net hoe't se der oankomme moat. En no wol se fan 'e weromstuit ek gjin suertsjes mear ite.’
Auteursrechtelijk beschermd