myn fyfde frou
De frou dy't geregeldwei by my yn it finsterbank sit is myn fyfde frou en ik tink dat ik der noch net bin. Ik bin noch mar fiifenfjirtich.
De frou dy't ik no ha ha ik ivige trou sward en sy my, krekt sa't myn eardere froulju en ik it inoar ek dien ha.
Ik bin ta de konklúzje kommen dat ik soms samar wat sis. Mar sa't it no is bin ik absolút net fan doel om by myn frou wei te gean. Wat har yn 'e holle omspoeket wit ik net. Ik bin sels mar twa kear fuortgongen, de beide oare kearen wie myn frou my foar.
De frou dêr't ik no mei libje hat pikswart hier, in bleke hûd, donkere, brune eagen en noch mear dingen dy't ik prachtich fyn. Se hat de lippen altyd sa ferve dat it read past by de klean dy't se oan hat.
Se sjocht der út as in sikretaresse. It wol jin net oan dat se thús altyd by de keukenstafel sit, it oanrjocht fol stean lit en mei my oer it sleatsje springt en yn it lân lizzen giet te frijen.
Se stapte jûns krekt as ik altyd om fiif oere yn 'e trein, allinne yn in oarenien. Ik stapte pas yn myn trein as ik har yn har trein stappen sjoen hie. Dat die ik al doe't ik noch yn myn fjirde houlik siet. Mar net earder as doe't myn fjirde frou by my weigongen wie bin ik op in kear yn 'e selde trein stapt as de frou dêr't ik altyd nei seach.
‘Jo hjir,’ sei se.
‘Ja,’ sei ik, ‘ik woe by jo sitte, der sit net ien mear op my te wachtsjen.’
‘Ik bin ek skieden,’ sei se.
Ik bin dy nachts fuort by har bleaun.
Auteursrechtelijk beschermd