De verrijzenis

[p. 74]

De Gedroomde Stad

Ik wil dat uit de grauwe hoopen gruis
en steen, een stad van goud verrijze,
waar ieder brood eet, en zijn eigen witte huis
bewoont, terwijl de dag is aangenaam en lijze.

Waar ieder mensch de straten vrij begaat,
en in elk mensch een broeder toe kan spreken,
met woorden dieper dan een dageraad
van liefde, die om de aarde en om den mensch zou leken.

En waar de vreemden ook nog broeders zijn,
en mede werken tot het hooger stijgen
der geesten, zoodat de avond zinke als een refrein
van schaduw, waar zich d' harten als in vriendschap rijgen.

En ieder zal er werken om het algemeene goed,
en ieder zal, tevreen, zijn liefde steeds vergrooten,
en glijden met den breeden, machtigen vloed
der levens-zeeën, waar de breinen zijn de booten.

Zoo zal die stad de schoonste en sterkste zijn,
en ieder mensch zal gaan in 't open-staande leven
verrijkt en machtig, met in de oogen-schijn
't genot, zijn menschelijke werk
te hebben tot een broederlijken dienst verheven,
gestaald en schoon, en als de wereldkorste sterk.