De verrijzenis

[p. 64]

Vlaanderen

Een vlakte, waar de huisjes geel en wit en rood
de morgen-stilte groeten met het hoofd ontbloot;

waar alles klein is en met breed-eerbiedige oogen,
den tragen gang der dagen na-ziet, stil-bewogen;

waar breede stroomen, zoo een zonneweg, vergaan
met logge schuiten en met hoop en leed belaên,

waar wijde gaarden, dicht van peer- en appelaren,
de volle schuiten en hun vruchten-last bestaren.

Waar grauwe molens rijzen in het avond-bloên,
en staan met de armen open of ze boete-doen,

waar hoeven, als vervallen monniks-oorden,
diep-rustig keuv'len aan gedijende akker-boorden;

En men de koeien, in het uchtend uur, geleidt
naar groene weiden, simpel en met kalme vlijt;

waar schepers op hun kudde fluitend, langs de wegen
naar de oude stallen trekken, die zijn afgelegen;

waar verre duinen, door den noorder-wind gevaagd,
de schepen en de zee bewaken - onversaagd.

[p. 65]

 

Waar steden daavren in het luid fabrieken-leven,

 

of stil zijn: nonnekens, die zich ter kerk begeven;

 

 

 

waar alles leidt den geest tot schoonheid en tot kracht,

 

te bouwen eigen leven, uit eigen scheppings-macht,

 

 

 

doch waar de menschen - onbewust der wonderheden,

 

die droegen al de grootheid van het dood verleden -

 

 

 

hun dagen voeren tot de avond-schemering,

 

bevreesd voor moed, voor driften of bewondering,

 

 

 

en waar het eeuwig-zelfde werk, in 't jaren-draaien,

 

bleef als een dorre veld, met lijken en wat kraaien; -

 

 

 

Aldus mijn Vlaanderen... hoelang zal 't nog?