De verrijzenis

[p. 47]

III. De Bedevaart der Armen.

[p. 49]

Tot het Licht

I.

Al het lijden in het hart,
vast-gegroeid en nooit-verward;
dagen van de winter-sneeuwen,
nachten met gewonden-schreeuwen;
banen, als de jaren lang,
stappend steeds met onzen gang; -

Uren met geklonterd bloed
op 't gelaat en in 't gemoed; -
treinen die naar verre landen
tiegen, om er aan te landen
moeë mannen, half-vermoord
of in eigen bloed gesmoord; -

Velden waar het graan verdort,
en waar lijken, neer-gestort
in de nachtelijke slagen,
stinken achter dichte hagen -
Luchten waar het vuur steeds brandt,
huizen met vervallen wand; -

[p. 50]

 

Al die beelden, moe-bezien,

 

vast-gegroeid nog bovendien

 

in het moe-geleden harte,

 

brachten nu den mensch van smarte

 

tot het breedste zonne-licht,

 

dat die smart met goud verlicht! -

[p. 51]

II.

Bewust zijn, vrij zijn, en zich voelen leven!...

Bewust zijn, en zich uit het slijk verheffen,
waar wij zijn stoer geworden en vergroot,
waar we al het lijden leden, dat kan treffen
een sterveling in zijn hersens, in zijn schoot.
En van ons leed een rozen-krone vlechten,
en van ons bloed een leuze tot den strijd
om 't leven, en de stoere koppen rechten
en vrank de zon bezien met de oogen wijd.
En al het brons dat op de lijven spatte,
en al het vuur, dat heeft ons land vernield,
en al de mannen, die de dood omvatte
in zijn beide handen, bleek-ontzield,
die zullen we tot sterke basis gieten,
van 't nieuwe werk om onze weergeboort,
zoodat we vast staan en nog hooger schieten
de vruchten, die ons vrij gedacht beschoort.

o Mensch zijn, goed zijn en zich voelen leven
in 't Schoone, dat ons open brein volbrengt,
en sterk zijn, en de zwakken sterkte geven,
en zon, waar 't gansche lijf zich blij in plengt.

[p. 52]

 

Dan van ons leed een rozen-krone vlechten

 

en van ons bloed een leuze tot den strijd

 

om 't leven, - fier de stoere koppen rechten,

 

zoodat we aanschouwen heel de oneindigheid!