De verrijzenis

[p. 34]

Over Thuis

I.

Mijn vader,

Wanneer de kameraden eén na eén vergaan

in bloed, en men de lijken blauwend ziet verstijven,

wijl de geluiden beuken als 't fabrieken-slaan

der groote hamers, en mijn hersens vaste-rijven.

't Gebeurt me - in eigen dood-smaak - dat ik aan U peins

zooals gij, met verstramde trekken, schijnt te hooren

op 't ver gebonk; - doch 'k vrees dan meest, hoe 't doodsgegrijns

U mocht te diep door 't vaderlijke herte boren.

[p. 35]

II.

Het huis was stil, ik hoorde 't glijden
der stappen, aan het geruisch van 't kleed;
voorzichtig sprak een stem, bij tijden,
dan werd het weêrom stil. Ik leed.
Ik lag met starende oogen, strak.
Daarbuiten was de zon aan 't laaien
en wrong de pannen krom op 't dak,
zij deed de takken en de blâren taaien
en dorren, als wat najaars-hout.
Doch binnen waren de gordijnen
verdubbeld, en uiteen gevouwd,
zoodat 't er frisch was, - en de lijnen
der dingen in een mist gehuld.
Mijn hoofd lag op het witte kussen,
met lokken door de koorts gekruld,
en handen, die men niet dorst kussen,
zoó bleek en dun ze waren - doch,
plots was 't of klaarden alle wanden,
toen moeder binnen trad, en nog
veel bleeker zag, dan mijne handen. -

[p. 36]

III.

Zooals een zonnestraal, die leven geeft,
en 't bloed in de aders wilder rond doet stroomen,
en het gelaat met fiere hoop omweeft,
en 't brein gelukkig maakt van zonnedroomen,

zooals de klaarte, die het vel indringt
langs al de poriën, en u licht doet schrijden,
en 't streven tot een effen bane wringt,
vol kleur van liefde en menschelijk verblijden;

een licht, dat alle boomen zonnen maakt,
en al de daden tot bloedroode lippen
die andren kussen, wijl het lachen slaakt
der vrije goedheid, op de hoogste vrede-klippen,

zooals een glans, die schaduwen verdrijft,
en zorgen heeft tot levens-wenk verheven,
tot op mijn treden niets dan schoonheid blijft,
zoo was uw woord me, vader, in het hart gebleven!

(vóór Diksmude 1917)