De verrijzenis

[p. 32]

Moeheid

Nu zal ik rusten gaan in 't lommer van dien boom
en niet meer denken - en in zalig niets-doen staren
naar 't brandend westen, waar de roode zon gaat varen,
gelukkig om den dag, die zinkt in avond-droom.

'k Ben moe - en wil vergeten deze lange baan
met al de moeheid van het lange-eentonig schrijden,
en zoet-genoeglijk wachten, tot de nacht komt aan
met stille loovers, waar de winden in verglijden.

En zoo dan staren of geen droeve dag meer komt,
en of het leed, - dat in de dorpen en de steden
nog weent, - verdwenen is en heeft zijn klacht verstomd,
wijl, in de breede stilte, stijgen klokke-beden.