De verrijzenis

[p. 29]

Bombardement

De gansche streke lag zoo wijd, oneindig-stil
en grijs, met hier en daar wat half-gevelde boomen,
en verre schansen, grauw, en onbeweeglijk-kil,
wijl nu en dan een kraaie zwenkte, zwart en loome.

Eén schok onzegbaar!

Twaalf granaten ploften neêr,

en braken op de lijven van de ontstelde mannen,
die liggen bleven. - Twaalf granaten knalden weer,
en twaalf, en twaalf, ontelbaar, volgden, strak-gespannen
in éen onwereldsch-groot gedruisch van brons en dood.
De menschen stonden pal in dezen chaos van geluiden,
en wisten niet of ze nog dachten, leefden, bij iedere stoot
van 't ijzer op den grond, wijl men gekwetsten kruide
en zelfs de dooden naar een veilig oord nog bracht,
- de lijven mengend - zonder zien, met blinkende oogen
waar 't bloed in stond, en stemmen bevend, zoo een klacht.
De loopgraaf was omwoeld en door en door bewogen,
en al die menschen, waaruit 't leven scheen te ontgaan,
en die daar machteloos bleven, en niet strijden konden
van lijf tot lijf - zij zagen 't vuur en de vernieling aan
vol wanhoop - daar ze vóór hun eigen doods-beeld stonden.

[p. 30]

 

Een breede en onweerstaanbre macht verdrong hen vast

 

in al de kleine hoeken van de grauwe grachten,

 

waar steeds een regen ijzer woest kwam neergeplast

 

en Dood in menschen-kelen deed den rochel smachten.

 

Aanstuk-getrokken lijven, werden in de lucht

 

gegooid, en draaiden er met grove klompen aarde

 

en smakten neder, in een ronkend-dof gezucht,

 

tusschen de mannen, die ze roerloos-strak bestaarden.

 

 

 

Zoo was het bombardement - het waren menschen daár

 

die zich niet weren konden en koud-zweetend sneefden,

 

zij hadden recht aan 't menschen-leven àl te gaar,

 

doch waren niets dan lijken meer, waar bloed aan kleefde!