De verrijzenis

[p. 28]

Een Avond

En als de nacht, met blauwe wazen zonk
en om de wijde vlakte, zijne droomen
en al zijn goedheid deed met 't zuchten stroomen
van laten wind, die volle stilte dronk;

Als ook de mane bleek, en zwijgend blonk
ten hemel - en aan verdere akker-zoomen
geen spettend ijzer noch geweervuur klonk,
daar de aarde zag met vreugde de avond komen;

Ik, die den langen, zwaren dag volbracht
in woesten strijd, en menschen had zien vallen,
zoóvelen, met de zwakke stervens-klacht,
gevoelde plots, in 't wanklend avond-schallen
deze innigheid, welke in mijn leven bracht
slechts de onbewustheid van een moe gedacht.