De verrijzenis

[p. 25]

De Nachten

Wat ken ik ze te goed, die lange, zwarte nachten,
met jongens bij me staande, moe en loerend pal, -
met velden waar het gras beweegt, en ongeziene grachten
steeds ruischen, of de dood er roert, voortaan en overal.

Wat ken ik al 't geluid der raven en der ratten,
die schrikken doen, en zelf verschrikken plots en schuw.
Wat ken ik al 't geluid der bommen, die verspatten
en kuilen open-slaán,
en menschen scheuren, ruw.

Wat ken ik toch deze uren al, waar de oogen branden
en bijten in 't gelaat, dat stijft in guren wind.
Wat ken ik de verveling, en het eindelooze trage stranden
der zon, in de eindelooze zee, die nacht om de aarde windt.

En 'k heb in prikkeldraad de stonden weten kleven
hardnekkig een aan een, - zoodat de lange nacht
was langer dan de dood - en dat het zon-herleven
ons uit de verste diepten van andere tijden bracht!