De verrijzenis

[p. 21]

Avond-stilte

De strijd is doodgebrand, en stille stonden drijven...
De boomen scheemren uit in blauwe somberheid; -
de wazen om de velden rustig hangen blijven,
de nacht is als een vijver glinstrend uitgespreid.

De wegen gaan verloren in de oneindigheid,
en dragen mede 't leed der geesten en der lijven.
De lucht is nu zóo diep, de stilte vaart zóo wijd,
het is of de aardsche dingen tot geheimen stijven.

Ik zie in onvoldaanheid de avond henen-varen,
en denk aan 't dagen-zwoegen en het stollend bloed
op wapens klevend en op gansche mannen-scharen.

Doch daar de schoonheid van dit uur vergeten doet
de wreede narigheid, die blijft op 't leven staren,
sluit ik met de' avond 't droef geheim van mijn gemoed.