De verrijzenis

[p. 9]

I. Onder laaiende Luchten.

[p. 11]

De Bewapening

Wie hief zijn hand, - dat plots een leger stond
gereed, in de over-wijden avondstond;

Dat in de dorpen en de grijze steden
ontstuwden klokken, zooals wilde beden;

Dat mannen kwamen met hun dof geroep,
de velden, mijnen uit, in grauwen groep,

ontelbaar - en de deuren stonden open,
en al de vensters; - de fabrieken thoope

vervielen in een eindelooze rust,
of plots men had den wereld-brand gebluscht?

Die massa menschen drong zich op de wegen
en stroomen, met een hijgend-druk bewegen.

Welk teeken was gegeven, wie volbracht
het opstaan van de zon in diepen nacht?

't Geluid der wapens was als wilde winden,
die zouden, in één draai, de steên verslinden.

[p. 12]

 

De kreet der mannen rees zóó groot,

 

dat 't scheen de heele wereld drong ten dood;

 

 

 

en dat de zeeën over gansche streken

 

in één verwoede branding, wilden breken.

 

 

 

Wie was de meester toch, die hoorde op dit geluid,

 

en mocht gebiên dat krijgers trokken uit?