Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 107]

De Aanval

De nacht licht zwijgend met zijn stille sterren,
en stiller voert het windje zijn geklaag;
om de aarde hangt een ongeruste vraag
naar dageraad, - onduidelijk en verre....

- En mannen gaan, heel stil, langs donkre haag,
al tastend of niets komt hun gang versperren -
zij loopen soms, - doch alles schijnt zoo traag
en toch zoo snel, als 't vallen van een sterre.

Een woord - en plots een wilde menschen-storm
dringt door den nacht en langs de grauwe boomen
tot bij 't kasteel: een schaduw zonder vorm.

De schok van lijven lijkt een luide klacht,
oneindig-lang - dan komt weer plots de nacht,
en kan gerust de dageraad weer komen. -