Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 102]

De weezen van België

Komt, Kinderen, weent zacht om uwe dooden,
die ginder in den strijd gevallen zijn:
't was op een blauwen dag, vol zonneschijn,
en vol gezangen, die de lucht doorvloden.

Het weenen is U, Kinderen, niet verboden:
het sterkt U voor een laatre levenspijn;
uw vaadren hadden tranen soms, die vloden,
doch ziet hoe edel zij gesneuveld zijn.

En weent nu zacht en stil, in 't avond-dwalen,
en denkt hoe schoon was vaders helden-strijd,
en hoe nog sprak van U, zijn laatste tale.

Weent zacht, en hoopt dat kome een blijde tijd
waar gij eens mannen zijt, en 't morgend-stralen
als aan uw vader, U ook lauweren wijdt.