Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 77]

De Hoeve

De morgend glijdt, met blauwe en roze lijnen,
op 't water, dat ons van den vijand scheidt;
van tijd tot tijd het brons zijn kreet verbreidt
tot 't weerom stil wordt, en de echoos kwijnen.

En boven 't water, als een wit verschijnen,
rijst er een hoeve, die vereenzaamd lijdt:
heur gevels zijn doorschoten, en verdwijnen
wat meer bij ieder bom, die op hen splijt.

Het goede windje verre liedren speelt,
alsof het troosten wou het lange treuren
van de oude hoeve, wijl heur 't water streelt.

De vloed sluipt kalmpjes binnen langs de deuren
en zoekt vergeefs 't gezin, dat heeft verdeeld
zijn brood, hier in het zoete dag-gebeuren.