Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 76]

De Molen

Geen windje roert om de avond-breede weiden,
en verre boomen-kruinen hangen stil;
de zonne zinkt met roode goud-geril
in 't westen, waar zich wijde strepen breiden.

En bij de baan, waar nu geen stappen schrijden,
staat donker-grijs en droef, en zonder wil,
en als een reuzen-kruis, vergrauwd en kil,
de Molen, beeld van 't menschelijke lijden.

Hij droomt, en denkt aan droeve levens-dingen,
en hoe de dagen, in den rooden gloed
van de avond-zonne, dragen menschen-bloed.

Want jonge menschen gingen hier voorbij,
zoo dikwijls, en ze zongen, waren blij,
doch keerden nimmer weer van waar ze gingen.