Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 15]

Toen sprak het Kind:

I

Ik dacht het leven was een schoon festijn,
waar we allen blijde zaten als genooden,
en diep-tevreden dronken rijpen wijn
uit pure schalen, die de dagen boden.

Ik dacht het leven was gelukkig-zijn,
met gulden morgenden, die nimmer vloden
of met de nachten, blond van starren-schijn,
waar zoetste winden waren lief ontboden,

En dat ook ieder mensch zijn stil-genieten
mocht spinnen met den fijnst-gekozen draad,
en nooit een traan zou op het weefsel vlieten,

Zoodat, bij 't rozen van de dageraad.
geen vrees zou zijn en geen verdrieten,
en wie dan stierf, zou gaan met rein gelaat.

[p. 16]

II

Doch, Moeder, Belgie is geen vrije baan.
Het is een volk, dat rustig alle dagen
't gewonnen broodje eet, en 't avond-gaan
met zoet-voldaan gezicht, kan gade-slagen.

Het heeft een hart, dat toch zoo blij kan slaan,
wanneer des Zondags, in hun witte kragen,
de vrouwtjes, vóór de kerk, te praten staan,
terwijl de mannen om wat ruste vragen.

Het heeft een ziel, waar gansch een doel in leeft,
o Moeder, en het mag dus wrake willen
om al het leed, waaronder 't volkje beeft.

O Moeder, deert ons Belgie dan de grillen
der vreemden, die aan onze poorten staan,
of is het toch een open, vrije baan? -