Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die Vlaminghe vloen ende som ghevanghen bleven.

37.

Doen dese strijt, sonder waen,
Ene goede wile hadde ghestaen,
Ende die Vlaminghe, tien stonden,
Dien grave van Baren vonden
Alsoe hart in desen doene,
Ende met hem die Brabantsoene,
Al was sgraven van Baren conroot,
Alse ghi ghehoert hebt, niet groot,
Worden si alsoe verstoren,
Dat si alse musschen henen vloghen,
Ende hadden alselken vaer,
Dat si vloen, hier ende daer,
In haghen, in grachten, in scuren,
In scaepscoyen, in ovenburen;
Maer meest namen si hore vaert
Weder omme te Vlaendren waert.
Daer soe vloen haerre vaerde
Bachelere van groter waerde,
Ende van groten nacioene,
Ende vermaert van groten doene,
Der welker name ic achter late;
Nochtan soe eest ommate
Dat ic die waerheit scuwe iet;
Want historien en willens niet.
Luttel bleefer daer doot;
Die meeste hoep die onscoot;
Mer si, die bleven in der weren,
Worden ghevaen met groter eren,
Somme ghewont harde sere,
Des si ewelic hebben ere.
Ende int Brabansche coenroet
Soe en bleef maer een knecht doot,
Dat was van vrienden handen;
Want si den knecht niet en canden:
Sijn meester was Lodewijc Criecsteen,
Die van den xxvi was een,
Die ghereden was op die waerde,
Ende in den strijt wel bewaerde.
Der ghevanghenre waren wale
Onderhalf hondert bi ghetale,
Die te Brusele waren bracht,
Diet anders hadden gheacht:
Die hertoghe deedse vueren
Somme te Lovene, somme ter Vueren,
In sijn prisoen vaste:
Si waren hem lieve gaste.
Al waren si comen in den lande
Om den hertoghe te doene scande,
Nochtan in allen manieren
Soe was hi hem goedertieren,
Waer si laghen, telker stede,
Daer hi aen dede sijn edelhede;
Ende alst hem goet dochte, te waren,
Soe liet hise thuuswaert varen,
Op hare trouwe, in haren lande,
Sonder borghen ende sonder pande.
Hi hadde wel verstaen dat woert
Dat Aristotiles brenct voert,
Dats, dat men den verwonnen sal
Goedertieren sijn over al.