Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den derden Janne hertoghe in Brabant.

Dat IX Capittel.

Nu bleef hertoghe die derde Jan
(Die ghewonnen was an
Margrieten van Inghelant),
Die maer out en was, es ons bekant,
Doen sijn vader sterf, xii jaer,
Doen tlant stont in groten vaer;
Want men vinc in elc lant
Die coepmanne ute Brabant,
Over scout, die beide gader
Sijn vader ende sijn oudervader
Den goeden lieden schuldich bleven,
Dat si in des kints leven
Ghewinnen wouden ende verhalen.
Dus moesten die coepmanne betalen
Des hertoghen scout, hier ent daer.
Dit duerde meer dan een jaer.
Die porteren clagheden dit sere
Den hertoghe, haren here,
Ende baden, doer God ende doer ghenade,
Datmen hem dit beteren dade,
Want haer goet worde ghehouden
Over al, van sinen scouden.
Die hertoghe was jonc van jaren;
Ende die te sinen rade waren,
Grote heren in dien daghen,
Achten luttel dierre claghen;
Maer na haers selfs bate al gader,
Alsoe si plaghen bi sinen vader;
Want hadde sijn vader gheweest vroet
(Hi hief uten lande soe groot goet),
Hi en ware soe vele sculdich niet bleven;
Maer die hem waren beneven
Hadden sijn goet, cleine ende groot,
Soe dat hijs selve dicke hadde noot.
Alse die porteren saghen dat,
Dats hen twint en was te bat
Dat si clagheden den heren,
Peinsden si hoe si keren
Mochten hare scade groot,
Ende oec om dat si thoot
Niet en dorsten steken ute Brabant,
Om dat si elc sins worden ghepant,
Ende trocken ane dien here,
Ende seiden: eest dat hi kere
Sinen raet aen hen algader,
Al die scout, die sijn vader
Schuldich bleef, dien willen si
Ghelden, die wile dat hi
Jonc es, ende leeft als een kint,
Soe dat hem er scade twint.
Nochtan al metten sinen
Soe langhe si hieromme pinen,
Dat die hertoghe sette sinen raet
Ane sine porteren, dat verstaet.
Ende om dat dese dinc ghesciede,
Soe wies tusschen dedele liede
Ende den porteren evelen moet;
Ende die porteren, alse liede vroet,
Queten die scout, al sonder sparen,
Soe dat die coepmanne mochten varen
Om haer neringhe, waer si wouden,
Onghepant ende onghehouden.
In dese tiden, dat dit ghesciede,
Waren meest die edele liede
Soe verstorven in Brabant,
Dat men maer xv baenrotsen vant,
Ende daer cume tote vijftienen
Riddren af waren, die mochten dienen.