Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den stride voer Woronc.

Dat XVII Capittel.

Die bisscop sach dat met sinen oghen,
Ende en conste hem langher niet ghedoghen
Hi en moeste nu wederstaen
Den overmoet, dien ghedaen
Die hertoghe hadde in sinen lande,
Want dit ware die meeste scande
Dat een man, in sinen lande binnen,
Hem sijn lant af soude winnen.
Hi ontboet haestelike
Al dore ende dore dAlmaenschen rike,
Om maghe, om vrienden, die hem dochten
Dat hem hier toe helpen mochten,
Ende vergaderde soe groot here
Ieghen den hertoghe ter were,
Dat men int lant daer vore dien
Gheen soe groot here hadde ghesien,
Die hem alle met moede hoghe
Vermaten ieghen den hertoghe.
Doe men twalfhondert screef, voerwaer,
Ende lxxxviij Gods jaer,
Int xxvij jaer, alsmen leest,
Dat Jan hertoghe hadde gheweest
(Metten jaren dat sijn broeder
Tlant hilt met sijnre moeder),
Op sinte Bonefacius dach,
Die vijf daghe binnen junius lach,
Voer sinte Jans dagh, sonder saghe,
Min noch meer dan twintich daghe,
Doen quam die erdsche bisscop
Met meneghen man gheseten op,
Van Ghelre die grave Reinout,
Met meneghen man, vroem ende stout,
Heinric van Lutsenborch die grave
Ende sijn broeder mijn heer Walrave,
Walraven, van Valkenborch here,
Die dicke bejaghede grote ere,
Die grave van Nassau, die sint verwarf
Dat hi coninc van Almanien starf,
Ende die grave van Murse toe:
Dese quamen alle doe
Met groter macht, vruchtelike,
Opten hertoghe van Lothrike.
Het sceen dat si wel mochten
Ieghen heidenisse hebben ghevochten.
Si waenden den hertoghe ende die sine
Wel hebben ghehat sonder pine,
Ende, want hi in haren lande was binnen,
Dat hi niet en mochte ontrinnen.
Si brachten veteren ende zeel
Op waghenen een groot deel,
Daer si met waenden binden
Die si voor Woronc souden vinden.
Die hertoghe, die hem cleine ontsach
Van al dat op hem comen mach,
Al was sine scare onsiene,
Een man cume ieghen tiene
(Want hi en hadde anders niet te wapen
Danne ridders ende knapen,
Met hem ute Brabant bracht),
Des en heeft hi niet gheacht,
Maer is te Woronc op ghebroken,
Ende ten wapenen waert ghetroken,
Ende heeft sijn volc ghescaert in drien.
Daer soe mochtemen wonder sien
Van enen prince soe scoene ghelaet!
Sinen volke, dat verstaet,
Sprac hi ane, soe ghetrouwelike,
Dat elc van troeste waerlike
Sijn herte uter maten loet
Oft si hadden leuwes moet.
Dus met hoverden ende met nide
Vergaderden men daer ten stride,
Ende men vacht van terntide,
Vrochtelike, in elke side,
Tote langhe over die noene.
Daer hadde de hertoghe vele te doene
Metter hant al daermen street,
Dat wonder was hoe hijt gheleet
Ieghen alle die grote heren,
Die op hem wouden keren,
Deen voer den anderen daer den stride;
Want si sijns gheerden met nide.
Van der daet die daer ghesciede,
Ofte wie si waren die liede,
Diet wel ofte qualike deden,
En willic u niet ondersceden,
Niet vertrecken, noch ghewaghen;
Want die ghene, die den strijt saghen,
Hebbenre een scone boec af ghemaect,
Die goet is ende wel gheraect:
Daer moghedi in vinden vele
Van gherechten wapenspele,
Datmen daer tien stride anteerde,
Daer hem die hertoghe verweerde
Vromelike, ende die sine,
Met luttel volx, met groter pine.
Zeghe vacht hi op dien dach,
Dies men ewelijc sal doen ghewach.
Dertsche bisscop, van Ghelre de grave,
Van Valkenborch heer Walrave,
Die grave van Murse, van Nassouwe,
Bleven daer ghevaen, als ict scouwe,
Met meneghen riddere ende seriant
Die daer moesten gaen in hant.
Oec soe bleven daer doot
Die vrome heren (dat was scade groot)
Van Lutcenborch grave Heinric,
Sijn broeder Walraven dieghelijc.
Ende twee haerre broeder mede,
Die de beste van kerstenhede
Doen waren, ende van groter waerde,
Waren ghedaen alle ten swaerde,
Met meneghen edelen man,
Die men u al niet ghenomen en can,
Tote meer dan dusent goeder liede,
Daert swaerlic mede ghesciede,
Sonder die vloen uten handen,
Te haren eweliken scanden.
Ende in des hertoghen side
En blever doot, tien stride,
Alse luttel alse veertich man, te waren,
Daer die beste af waren
Twee ridderen van groter ere,
Van Mechlen die grote here
Mijn heer Wouter Berthout,
Ende van Zelem mijn heer Arnout,
Die vrome was ende scoene van seden.
Dandre alle, die daer streden
Metten hertoghe ter selver stont,
Keerden meest alle ghesont,
Ende dancten Gode der groter ere
Die hen dede Onse Here.
Die vierde boec neemt hier inde,
Want icker niet meer af en vinde.